blad nr 20
15-12-2012
auteur . Lachesis
Column

Tutor

Ooooo, ik vind dit toch zoooo leuk, roept Sharon uit groep 3 als ze om kwart voor negen mijn klas binnenhuppelt. Ze gaat snel naar de tafel van Bastiaan waar haar stoel al klaarstaat. In een mum van tijd zijn ze samen aan het lezen. Doorgaans kost het Bastiaan een minuut of tien voordat hij zich over een boek buigt. Dit is anders. Dit vindt hij leuk. Net als de rest van de klas sprong hij een gat in de lucht toen ik had aangekondigd dat we gingen starten met het tutorlezen. Bij de meeste tweetallen gaat het dan ook van meet af aan uitstekend. Overal zie ik aandachtig gebogen hoofden. Alleen Mohamed zit erbij als een boer die kiespijn heeft. Ik besluit het even aan te zien maar als hij na een kwartier zelfs achterstevoren gaat zitten, loop ik naar hem toe. Wat is er met jou, vraag ik fronsend. Hij kijkt me gefrustreerd aan. Die gast luistert voor geen meter, klinkt het boos, hij begint gewoon achteraan in het boek en leest expres woorden die er niet staan. Ik kijk de ‘gast’ aan. Het is David. Klopt dat? David haalt zijn schouders op. Het klopt dus, stel ik vast. David is zes. Hij zit in een vreemde klas bij een vreemde juf, omgeven door grote vreemde kinderen en hij is nergens van onder de indruk. Hij volgt zijn eigen regels. Even ben ik het lood geslagen, dan herneem ik mij en houd een stevige toespraak. Nukkig buigt David zich over het boek. De rest van de tijd blijft hij gemelijke blikken naar me werpen.
Dan staat Sophie ineens voor me. Mag ik naar de wc, vraagt ze opgewonden. Ik aarzel. Ach meisje, het is maar twintig minuten, je gaat zo meteen al weer terug naar je eigen klas en je eigen wc. Op het gezicht voor me verschijnt een teleurgestelde blik. Dan klaart het plotseling op. Ze zet haar ene been voor het andere, buigt zich ietwat voorover en kermt: Maar ik moet heeeeel nodig. Ik begrijp plotseling waarom het urgent is en wapper met mijn hand. Snel dan! Sophie racet de gang in en gaat opgewekt op zoek naar die nieuwe spannende wc. Twee tellen later staat Anne voor mijn bureau. Ik moet ook heeeel nodig. Ga maar gauw, zeg ik, maar je bent wel de laatste! In de klas hoor ik teleurgestelde zuchten. Hè, wat jammer nou. Het blijft weer even aandachtig stil. Dan klinkt er een langgerekte uitroep. Wie is dat, vraag ik streng. Shawn wijst op het jongetje dat hij begeleidt. Het is Micky, tot voor kort woonachtig in een Aziatisch land waar zijn oma hem op handen droeg en alles in het werk stelde om zijn leven zo aangenaam mogelijk te maken. Nu hij zich in Nederland bij zijn moeder en nieuwe vader heeft gevoegd, verwacht hij die handen nog elk moment. Helaas neemt tot nu niemand de honneurs waar. Waarom maak je zomaar lawaai, vraag ik. Micky kijkt me verveeld aan. Duurt dit nog lang, vraagt hij. Ja, zeg ik, heel lang. Shawn grinnikt en duwt het boek weer voor de neus van zijn buurman. Ik zie aan Micky dat het hem niet lekker zit. Even later steekt hij zijn vinger op. Juf…? Juf…? Wat is er, Micky? Ik kan niet lezen met zoveel lawaai, juf! Alle kinderen in de klas kijken op van hun boek. Lawaai? Het is hier maar een keer lawaaierig geweest, Micky, en toen was jij het die zo schreeuwde, antwoord ik. Ja maar… Ik wil je niet meer horen! Micky buigt zich over het boek. Ook hij blijft de rest van de les gemelijke blikken werpen. Rare juf hier. Intussen komen Sophie en Anne terug van de wc. Oooo, het was daar ook zoooo leuk!