blad nr 9
12-5-2012
auteur . Lachesis
Column

Onbuigzaam

Er is mij door Tessa nadrukkelijk meegedeeld dat ik pas naar binnen mag als zij mij op komt halen, maar na een paar minuten krijg ik het al benauwd. Het is duidelijk hoorbaar dat het haar niet lukt om de klas stil te krijgen voor een grootse entree van de jarige juf. Een aantal klasgenootjes blijft met genoegen alle pogingen van Tessa om overwicht te krijgen frustreren. Het ergst zijn, zoals gewoonlijk, degenen die menen dat zij te hulp moeten schieten door als ratelslangen te sissen. De klas heeft kennelijk de buik vol van de autoritaire wijze waarop Tessa de feestelijkheden organiseert. Ook mij is de regelzucht van Tessa niet meegevallen. Zelfs ik had geen inspraak in de aard van de feestelijkheden en het was nog wel mijn feestje. Ik heb lekker goedkoop ingekocht, juf, hier is de rekening. Och Tessa, dat is toch veel te weinig, meid. Nee hoor, juf, het is precies genoeg.
In de klas probeert Tessa boos over het gejoel heen te komen. Als jullie maar weten dat ik de juf zo niet ophaal, hoor ik haar uitroepen. Het is mij droef te moede daar op die gang. Ik besluit het heft maar in eigen hand te nemen. De klas zet opgelucht een verjaardagslied in als ik binnenkom. Alleen Tessa blijft kwaad met de armen over elkaar zitten. De ochtend verloopt tamelijk moeizaam. Nee, roept ze regelmatig, zo staat het niet op papier, zo hebben we het niet afgesproken! Maar zo is het toch ook leuk, sus ik dan weer. Ze schudt boos haar hoofd.
Tessa is niet makkelijk. Niet voor de klas en niet voor zichzelf. Ze legt de lat heel hoog en het ergert haar dat anderen dat niet doen. Om die reden wil ze liever niet in een groepje zitten en niet samenwerken. Ze vindt dat ze het niet getroffen heeft met een juf die samenwerking hoog in het vaandel heeft. Ze is ervan overtuigd dat ze haar werk in een lawaaierige omgeving moet maken en zit om die reden steeds met een koptelefoon op. Ze blijft echter zuchten en boos om zich heen kijken. Het is hier stil genoeg, Tessa, we moeten toch nog wel een klein beetje kunnen bewegen als jij werkt, zeg ik op zulke momenten lichtelijk geërgerd.
Toch heeft Tessa ook een heel frivole kant. Ze is al jaren verkikkerd op de wat dociele Astrid en slaat regelmatig gepassioneerd een arm om haar heen in de klas. Ze doet dit met zoveel overtuiging dat het gebaar hooguit tot verwarring leidt bij de rest van de klas en niet tot gegiechel en gepest. Als er bij de voorbereidingen van een optreden voor de Sterrenparade op het laatste moment een hoofdrolspeler wegvalt - een stokoude, wanhopig verliefde Rus - en ik vraag wie deze rol over wil nemen, antwoordt Daan olijk: Vraag Tessa maar, juf, net iets voor haar! De klas schatert het uit. Deze grap leidt tot mijn verbazing niet tot een verbolgen reactie van haar kant. Ze lacht er zelf het hardst om. Ja, het klopt, ook zij is dolverliefd.
Toch kan het zomaar een andere kant opgaan. Dan komt ze pardoes met haar moeder in haar kielzog melden dat een en ander haar ‘tot hier zit’. Dat ze altijd gepest wordt en ik nooit wat zie. Dat laatste klopt. Ze wordt ook niet gepest. Het is haar stelligheid, haar eendimensionale kijk op zaken, die in de weg zit. Maar hoe buig je een onbuigzaam karakter een beetje bij? Mijn pogingen stranden om de haverklap op een wil die sterker is dan de mijne. Hoezo ligt het aan haar? Als de wereld alles nou maar eens gewoon van haar kant zou willen zien.