- blad nr 9
- 12-5-2012
- auteur R. Wisman
- Mijn leerling & ik
Aniek & Hanneke
Op het plein achter de School met de Bijbel in Oene voetballen jongens en meisjes. Een van hen is Aniek, een sportieve tienjarige met halflang donkerbruin haar. Ze draagt een zwart jack met felgele strepen.
Voetballen kan Aniek top. Voor het ‘ongeluk’ voetbalde ze in de eerste klasse tussen de jongens. Nu voetbalt ze even fanatiek in de derde en vierde klasse. Vorig jaar won Aniek een wisselbeker voor ‘beste speler’ tijdens een toernooi in de regio. Hoeveel doelpunten ze scoorde? “Dat heb ik niet bijgehouden”, zegt ze cool.
Dat dit meisje twee jaar geleden in een rolstoel zat, konden de organisatoren van het toernooi niet geloven, benadrukt Aniek’s moeder Evelien.
Een virus nekte haar op 4 november 2009. Aniek weet het nog precies, omdat het Dankdag was. “We zouden met school naar de kerk gaan.”
Aniek voelde zich niet lekker. Wat de moeder, die als leerkracht op de school in Oene werkt, alarmeerde, was dat haar kind ‘afwezig’ was. “Ze was niet doodziek, maar ik vertrouwde het niet. Ik had er een slecht gevoel bij.”
Wegdraaien
Aniek: “Ik was duizelig. Toen ik naar de wc wilde lopen, botste ik tegen de muur.”
De huisarts weet er geen raad mee.
Een (volwassen) nicht blijft thuis bij Aniek. Evelien gaat naar haar werk waar ze haar ongerustheid uit tegen collega’s. “De Mexicaanse griep heerste. Iedereen vond dat ik met haar naar het ziekenhuis moest gaan.”
De kinderarts laat een CT-scan maken en prikt bloed. Tijdens het prikken (‘dat moest wel vier keer’) valt de nicht flauw. Dat heeft Aniek nog scherp op haar netvlies. Daarna weet ze niets meer. In de ziekenhuiskamer van de kinderarts zien de aanwezigen haar ogen wegdraaien. “Ik had een hersenontsteking. Er zat een virus in mijn hoofd”, zegt Aniek.
Ze raakt in coma en wordt in een donkere kamer gelegd, aan een infuus van ontstekingsremmers. De hersenen mogen niet geprikkeld worden. Na zes nachten komt ze onverwacht bij.
Twee weken later mag ze naar huis, in een rolstoel en met een rollator. Algemene dagelijkse verrichtingen - praten, aankleden, lopen, drinken, eten - moet ze opnieuw aanleren. Na een intensieve revalidatie keert ze in januari terug naar school.
Dit interview is voor Aniek de eerste keer dat ze erover praat, en dat is moeilijk, geeft ze aan. “Ik vind het niet leuk om eraan terug te denken.”
Aangepaste tafel
Als kind is ze veranderd: serieuzer, minder een spring-in-’t-veld, zegt haar moeder.
Cognitief is Aniek net zo sterk als voor het virus haar hersenen aantastte. Op school kan ze zich echter moeilijk concentreren. Ook is ze snel moe. “De verwerking van alles wat er om haar heen gebeurt kost veel energie. Het is sinds haar ziek zijn moeilijk om niet-relevante prikkels te negeren”, verklaart ambulant begeleider Hanneke Kolkman. “Ze werkt graag en is gemotiveerd, maar raakt gemakkelijk uit haar concentratie.”
Aniek weet wat Hanneke bedoelt: “Als ik even opkijk van mijn schoolwerk, is het moeilijk om daarna verder te gaan.” Hanneke ondersteunt de leerkracht bij de begeleiding van Aniek om haar ontwikkeling op klassenniveau te houden. Aniek doet dezelfde dingen als de rest, maar in hoeveelheid minder. Hanneke leert haar hoe ze haar energie optimaal verdeelt en hoe ze om kan gaan met hulp. “Je ziet soms dat kinderen gebruikmaken van hun handicap. Aniek valt op doordat ze niet anders wil zijn dan de rest.” De aangepaste tafel en stoel wilde ze bijvoorbeeld absoluut niet hebben.
Donald Duck
Hanneke vindt het bijzonder dat Aniek in staat is zelf oplossingen te vinden voor dingen waar ze tegenaan loopt. In de personeelskamer ligt een zitzak waar ze Donald Duckjes leest op momenten dat de hersenen ‘overlopen’. Haar eigen idee. “Wij denken: ‘Ga maar even slapen als je moe bent’, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het kind is de expert.”
Het virus tastte ook haar fijne motoriek aan. Omdat schrijven moeilijk gaat, kreeg ze een laptop. Ze leert blind typen. Ook kan ze op de laptop materiaal inscannen, zodat ze niet de hele tijd van het bord naar haar boek hoeft te kijken.
Hanneke betreurt dat ‘de rugzak’ verdwijnt in 2013. “Het is de bedoeling dat Aniek zelfstandig leert omgaan met haar beperkingen, maar daar heeft ze hulp en begeleiding bij nodig.”
Wanneer verschijnt het interview in het Onderwijsblad, wil Aniek opeens weten. Hanneke weet waarom ze dat vraagt: “Toen ze die wisselbeker won, snelden andere kinderen met het nieuws naar de juf. Terwijl ze het zelf wilde vertellen. Dat was eens en niet weer, hè Aniek?”
Ze knikt: “Ik wil het geheim houden, zodat ik mijn vader ermee kan verrassen.”