- blad nr 15
- 1-10-2011
- auteur T. van Haperen
- Column
Jongens zijn net meisjes
Krantenredacties ontvingen het persbericht jubelend, het was zomer en dan is het altijd wat stil in de vrije nieuwsgaring. Debat op de opiniepagina’s volgde. Tot zover was het vermakelijk. Maar toen begon een pabo in Venlo echt met gescheiden lesgeven. Het dagblad Trouw meldde dit. De Limburgse locatiedirecteur wil een leerstijl ontwikkelen waarbij jongens zich thuis voelen, want die vallen vaak af.
En vanaf Venlo is de flirt van onderwijsbestuurders met apartheid niet leuk meer. Prima dat het onderwijs debatteert over oprispingen van onderzoekers, maar de dagelijkse werkelijkheid hoort daar niet van in de war te raken. Ik bedoel, de wetenschapper Jaap Dronkers constateert dat kinderen met een islamitische achtergrond forse leerachterstanden hebben. Volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau presteren Chinezen het best van allemaal op school. Zullen we voortaan moslims en Chinezen apart lesgeven? Geen bestuurder die dat oppert, en terecht. Maar laat je dan ook niet verleiden door die veel te hard loeiende jongens-meisjes-sirene.
Jongens en meisjes zitten namelijk al vijftig jaar bij elkaar in de klas. In het begin van die periode presteerden jongens beter, zij stroomden door naar het hoger onderwijs, kregen de mooie baantjes. Meisjes hebben die achterstand inmiddels ingehaald. En al die tijd zaten ze bij elkaar op school, spookte het in die hersenkwabben zoals het daar altijd spookt. Kortom, het minder presteren van jongens heeft daar niks mee te maken. Wat de oorzaak dan is? Weet ik veel, ik ben geen onderzoeker. Maar mijn bazen zijn vrouw, vrouwen maken carrière in mannenbolwerken als de politie en het leger en zitten overigens ook steeds vaker in de gevangenis. Kortom, vrouwen presteren, concurreren met mannen, zijn nagenoeg hetzelfde. Dat lijkt me prima. En ja, ik zie ook dat jongens zich soms anders gedragen in mijn les dan meisjes, maar dat geldt eveneens voor hockeyers en voetballers, slimme en domme kinderen, rijke en arme. In die paar lessen dat ik mijn leerlingen wekelijks zie, doet dat er niet toe. Zij bewegen zich ongeacht hun verschillen naar hun enige vertegenwoordiger van de economische wetenschap. Einde verhaal.
En zo werkt het ook in Venlo. Die pabo formuleert zijn eisen, streng en rechtvaardig; het is aan studenten daar aan te voldoen. En de jongen die zegt: ik wil geen lessen met en van vrouwen, heb geen zin om te leren en wil niet samenwerken, die gaat lekker wat anders doen. Dat is zijn keuze. Respecteer die.