blad nr 10
28-5-2011
auteur . Lachesis
Column

Deuken

Wham! Even weet ik niet wat er gebeurt. Dan besef ik dat er zojuist met een enorme dreun een bal tegen de zijkant van mijn hoofd is geknald. Het is doodstil. De les is stilgevallen. De leerlingen die op drie velden in de gymzaal een balspel aan het spelen zijn, kijken mij verschrikt aan. Wie deed dat, vraag ik met afgemeten stem. Sharon, klinkt het van alle kanten. Ik kijk naar Sharon. Naar de kleedkamer, bries ik. Maar ik deed het niet expres, antwoordt ze. Nee, dat moet er nog bijkomen, raas ik. Enigszins versuft hervat ik de les. Na een tijdje gaat de deur van de kleedkamer open. Mag ik weer meedoen, vraagt Sharon. Nee, antwoord ik wraakzuchtig. Maar ik had toch gezegd dat ik niet kan voetballen, antwoordt Sharon verontwaardigd. En daarom vind je het gewoon om zulke hoge ballen te schoppen, vraag ik boos. Ik had niet gehoord dat je geen hoge ballen mocht schoppen, antwoordt Sharon doodleuk. Begrijp ik nu goed Sharon, zeg ik, terwijl ik dreigend op haar afloop en het om ons heen om die reden opnieuw stilvalt, dat jij mij met een veel te hoge, veel te harde trap een bal tegen het hoofd schopt en dat ik dat niet erg moet vinden omdat jij honderd redenen hebt waarom je er niets aan kon doen? Sharon krimpt ineen. Begrijp ook goed, vervolg ik, terwijl ik dreigend mijn vinger hef, dat jij eigenlijk van mening bent dat ik niet zo moet zeuren? Is het niet in je opgekomen dat je, als er zoiets gebeurt, ook gewoon je excuus kunt aanbieden, foeter ik. Sharon klemt haar lippen op elkaar. Dan knallen de tranen ineens uit haar ogen. Ik vind het heel erg hoor, snikt ze. Mooi zo, zeg ik, al iets beter gestemd. Het spijt me echt hoor juf, fluistert ze. Heel goed, knik ik. Zo hoor ik het graag. Doe maar weer mee!
Het valt niet mee om sommige leerlingen te leren naar hun eigen gedrag te kijken in plaats van naar de reactie van hun leerkracht. Maar erger dan de deuken in mijn hoofd zijn de deuken in mijn ziel. Zo betrap ik Jonathan op gesjoemel bij het nakijken van zijn rekenles. De triomfantelijke krullen in zijn schrift springen zo in het oog dat ik argwaan krijg. Al snel blijkt dat hij tien fouten goed heeft gerekend. Sjoemelen bij het nakijken is een misdaad van formaat. Het gaat immers om mooie zaken als vertrouwen, eerlijkheid en het besparen van veel nakijktijd voor leerkrachten. Het komt Jonathan op binnenblijven in de pauze en een ferme toespraak te staan. Een toespraak waarin ik gebruikmaak van de pedagogische voltreffer: je zou je moeten schamen!
Op de contactavond spreekt de moeder van Jonathan mij aan over dit voorval. Even ben ik in mijn nopjes met dit onderwerp. Wat is er mooier dan samen met ouders de karaktervorming van kinderen ter hand te nemen? Het blijkt echter al snel dat zij het niet over het karakter van Jonathan heeft maar over het mijne en wel over een iets te hardvochtig kantje hieraan. Jonathan is een gevoelig jongetje, licht moeder toe, hij is nogal geschrokken van het feit dat jij vindt dat hij zich moet schamen. Ik heb liever dat je hem door middel van empowerment leert inzien dat hij sommige dingen beter anders kan doen in zijn leven. Je moet hem positief benaderen, dat doe ik ook. Ik laat een betekenisvolle stilte vallen en denk: u zou zich nog meer moeten schamen dan uw zoon, mevrouw. Dan start ik een ferm verweer. Ik empower mijzelf tot indrukwekkende proporties. Vanzelfsprekend geheel ten behoeve van de onbedorven ziel van Jonathan.