blad nr 19
27-11-2010
auteur R. Sikkes
Commentaar

Slechte leraren en suffe politici

Het grootste taboe binnen het onderwijs, noemde Ton Elias het in De Telegraaf. Slechte docenten. Dat die maar mogen doormodderen. Aan tafel bij Pauw & Witteman lichtte hij het toe. Als VVD-Kamerlid Elias op een school kwam vertelde de directeur, alleen met de deur dicht, wat hem echt dwars zat. Het hoge percentage slechte docenten. En dat wilde Elias nog maar even benadrukken. Het is een schande! Dat er slechte docenten bestaan!
Wat Elias natuurlijk had moeten doen was al tijdens zijn werkbezoek op tafel slaan. Meneer de directeur, wie is er hier verantwoordelijk voor het personeelsbeleid? U toch? Wanneer er op uw eigen school zoveel slechte docenten zijn: aan de slag. Dan mankeert er iets aan uw aannamebeleid, aan de begeleiding en scholing, en uiteindelijk aan uw beoordelingsbeleid. Is er misschien niet eerder sprake van slecht management? Maar dat zei Elias niet.
Schoolleiders verschuilen zich namelijk graag achter allerlei uitvluchten dat het onmogelijk is om iemand te ontslaan. Dat komt door de cao, door de bonden. Advocaten van de AOb zien in hun praktijk echter dat schoolleiders vaak hun zaken niet op orde hebben. Ja, je kan iemand ontslaan. Dat mag van de cao, maar dan moet daar wel een reden voor zijn. Dat moet gedocumenteerd zijn.
Waarom gaat een Kamerlid dan zo tekeer over slechte docenten in plaats van over slechte managers? Misschien wel om straks de grote voordelen van prestatiebeloning – een stokpaardje van VVD-voorman Mark Rutte – te kunnen benadrukken, waarover we in dit nummer schrijven. In de Verenigde Staten komt dat argument wel eens op tafel: als we goede docenten beter betalen, gaan de slechte vanzelf weg. Maar is het niet eerder andersom: als een groep schoolleiders nu al zijn werk niet goed doet, hoe kunnen ze dan ooit op een verantwoorde manier prestatiebeloning invoeren?