- blad nr 20
- 18-11-2000
- auteur . Lachesis
- Column
Onverwacht
Haar manieren leken onberispelijk totdat meester François zijn intrede deed in dit lokaal. Meester François is een derdejaars stagiair. Iemand die bezig is het vak te leren. Iemand die nog aarzelt en twijfelt over zijn aanpak. Die nog een beetje rood kan worden en op de verkeerde momenten op eerder genomen besluiten terug kan komen. Vanaf het moment dat hij zijn eerste les geeft, verschijnt er iets onbenoembaars rond de lippen van Arjana. Een trekje dat ik niet zo gauw thuis kan brengen. Ook in haar ogen heeft zich iets onbekends genesteld. Al haar beleefdheid lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze fluistert onophoudelijk. Haar groepsgenootjes reageren steeds verschrikter. Vooral Nienke kan er niet over uit. ³Oooh², reageert ze de ene keer. ³Hou nou eens op², sist ze een andere keer. Arjana houdt echter niet op. Ze mompelt onafgebroken door. De verwarring om haar heen wordt steeds groter. Steeds vaker vang ik steelse blikken op die controleren of ik wel in de gaten heb wat er allemaal gebeurt. Maar het is mijn gewoonte niet om in te grijpen in de les van een stagiair. Dus doe ik verwoede pogingen haar vanaf mijn zitplaats met mijn ogen tot rust te dwingen. Dat helpt geen tel. Arjana kijkt niet op of om. Ze mompelt doodleuk door. Als François achter haar gaat staan en haar vriendelijk verzoekt door te werken, krijgt hij werkelijk een dodelijke blik toegeworpen. Als hij zijn verzoek herhaalt, haalt ze haar schouders op en zet ze bozig een hand onder haar hoofd. Als François wegloopt, mompelt ze iets wat Nienke haar hand voor haar mond doet slaan.
Ik kan mij niet langer beheersen en ga poolshoogte nemen. ³Wat gebeurt hier toch?², fluister ik. Arjana kijkt mij verbaasd aan. Ik verwonder mij over haar acteerkunst. ³O juf..., haast Sharon zich te vertellen. ³Arjana zei net dat meester François uit zijn bek st..³Hou je mond!², gebied ik. Sharon wordt rood. ³Ja maar, ik zei het niet, Arjana zei het en ze zei ook nog dat...
Ik luister niet meer en kijk Arjana aan. ³Is dat waar?² Tot mijn verbijstering zet Arjana opnieuw haar hand bozig onder haar hoofd. ³Misschien², antwoordt ze. ³Misschien, misschien.., raas ik onderwijl helemaal vergetend dat ik dwars door de les van François heen blèr. ³Blijf jij om drie uur maar eens even zitten, dame!² Arjana haalt haar schouders op.
Met een verhit hoofd loop ik terug naar mijn plaats. Nooit gedacht dat ik bij zo¹n vriendelijk mooi toetje nog eens een heuse duivel uit moest drijven.
De tweede leerling waarbij ik plotseling met een andere tot nu toe onbekende kant werd geconfronteerd was Marloes. De eerste weken van het schooljaar viel zij mij nauwelijks op. Ik vond het een rustig kind, een vriendelijk kind, een beetje nietszeggend, eerlijk gezegd. Ze vroeg niet veel aandacht en ongemerkt kreeg ze dat ook niet. Totdat ze op een dag na schooltijd bleef hangen om een praatje te maken. Of ik wel eens van de musical Elizabeth had gehoord. Ze was er naar toe geweest en ze was er helemaal weg van. Tot in de details vertelde ze het hele verhaal aan mij. Een andere keer had ze de cd meegenomen. Of ik een stukje wilde horen. Met een enorme kennis van zaken dwaalde Marloes met mij door delen van de musical. Hier gebeurde er dit. Daar gebeurde er dat. O ja, dit stukje dat was mooi. De volgende dag had ze een plakboek bij zich. Heel zorgvuldig sloeg ze pagina voor pagina om en wees allerlei belangwekkende zaken aan. Haar gezicht veranderde ingrijpend als ze het over haar lievelingsonderwerp had. Haar ogen glansden, haar wangen kleurden. Dit was geen tijdelijke interesse meer, dit was een echte passie.
Het mooiste moment speelde zich op mijn verjaardag af. De leerlingen hadden een verrassingsprogramma voorbereid. Marloes had aangegeven graag aan het eind op te willen treden. Ze had er niet bij verteld wat ze ging doen. Als ze aan de beurt is, overhandigt ze mij de cd van haar lievelingsmusical en vraagt of ik een bepaald nummer op wil zetten. Maar, voegt ze eraan toe, wilt u de volumeknop niet al te ver omhoog draaien? Ik kijk haar verbaasd aan. Tot nu toe hadden alle muzieknummers op megasterkte door het lokaal geknald. Marloes buigt zich naar me toe en fluistert dat ze van plan is het nummer zelf te zingen. En dat doet ze. Met een verrassend goed geoefend, verrassend zuiver stemmetje zingt ze een heel ontroerend liedje. Haar ogen schitteren, haar wangen kleuren dieprood. Dit is het moment waar ze over heeft gedroomd. De klas is doodstil. Niemand beweegt. De bewondering voor Marloes groeit met de minuut. Als ik naar de gezichten van haar klasgenootjes kijk, dan zie ik dat ik niet de enige ben die een inschattingsfout heeft gemaakt. Als ze klaar is krijgt ze een daverend applaus. Ik klap zo hard als ik kan mee. Het is de enige manier om mijn ontroering de baas te kunnen.