blad nr 6
27-3-2010
auteur . Lachesis
Column

Puntzak

De moeder van Elise staat voor me, ze wil een gesprek. Ik kijk bevreemd op. Elise zit niet meer in deze klas. Ze zit zelfs niet meer op deze school. In verband met de pittige dynamiek tussen de meiden in groep 7 heeft ze haar heil elders gezocht. Mijn verbazing over haar komst is zo groot dat ik vergeet te doen wat ik altijd doe: het gesprek minimaal een dag uitstellen en uitgebreid naar het onderwerp informeren zodat ik mij goed kan voorbereiden. Ik trek de deur van het lokaal dicht en bied haar een stoel aan.
Ze legt een film voor me neer die ik een paar maanden geleden aan haar heb uitgeleend. Het is de film Mean Girls die ik ter lering en vermaak aan de meisjes uit de bovenbouw had laten zien. Een goedgemaakte, naar het leven getekende film over queen bees en hun volgelingen op een Amerikaanse high school. Een feest van herkenning voor de meeste meisjes van elf jaar. Ze hadden ademloos naar al het gekuip en gekonkel gekeken. De moeder van Elise had ook ademloos naar deze film gekeken, deelde ze mee, ademloos van verontwaardiging. Pesten wordt in deze film veel te luchtig opgevat, fulmineert ze, het is een veel te ernstig verschijnsel om een beetje schertsend over te doen. Ik kijk haar verbaasd aan. Het is jammer maar kennelijk verschillen we van mening over deze film, zeg ik, en ik berg de film weg in mijn la. Is dit de reden van uw komst? Ze schudt haar hoofd. O nee. Ze is hier vanwege het afscheid van Elise, vlak voor de vakantie. Tijdens dit afscheid presenteerde Elise haar traktatie in een grote puntzak. Deze puntzak was door moeder en dochter samen versierd. Ze waren er heel trots op geweest, vertelt haar moeder. Aan het eind van de dag was Elise deze puntzak echter vergeten en toen ze dit verzuim een kwartier na schooltijd goed was komen maken, had ze hem dubbelgevouwen in de papierbak teruggevonden. De oogleden van de moeder van Elise trillen bij de herinnering. Ik kijk haar perplex aan. Ik heb er geen enkel moment bij stilgestaan dat de puntzak van enige waarde zou kunnen zijn, antwoord ik naar waarheid. De moeder van Elise kijkt mij kwaad aan. Nee, dat heeft ze gemerkt! Voor mij was het echt niets meer dan een verpakking om een traktatie, vervolg ik, en eerlijk gezegd vind ik dat nu nog steeds, ik begrijp het probleem niet zo goed. De moeder van Elise haalt diep adem. Uw reactie zegt alles over de sfeer in deze klas, raast ze, er wordt hier niet voor elkaar gezorgd. Men rent mijn dochter niet achterna om haar die puntzak te brengen. Nee, men vernielt hem. Wat is dat voor een leefklimaat!
Ik recht mijn schouders: ik vind dat u wel een beetje overdrijft, zeg ik zo rustig mogelijk, we hebben werkelijk in een prima sfeer afscheid genomen van Elise. Die puntzak kan voor haar en voor u van enige waarde zijn, maar de klassendienst en ik konden dat met geen mogelijkheid weten. Er is hier dus eerder sprake van een misverstand dan van een hardvochtig klimaat. De moeder van Elise is niet gevoelig voor mijn argumenten. Ze wordt met de minuut driftiger. Nou, ik ben blij dat ze hier weg is, hoor. Als niemand kan zien hoe belangrijk zo’n zak voor haar is, dan heeft ze hier niets meer te zoeken. Dan ben ik echt blij dat ze hier weg is! Begrijp ik nou goed, antwoord ik, terwijl ik merk dat ik mijn geduld verlies, dat u hier speciaal naar toe gekomen bent om deze klas en mij een trap na te geven in verband met het dubbelvouwen van een kartonnen puntzak? Het gaat om de emotionele waarde, sputtert de moeder van Elise tegen, en verder vond ik het belangrijk dat deze gebeurtenis niet tussen jou en mij kwam te staan. Overtuigd van haar zaak verlaat ze het lokaal. Ze heeft de juf en die vreselijke klas nog even goed onderuit de (punt)zak kunnen geven.