- blad nr 6
- 27-3-2010
- auteur S. Ridder
- Mijn leerling & ik
Imane en Yvonne
De groep van Imane heeft voor taal de opdracht gekregen om een verhaal te schrijven bij een foto van iemand die bijzonder voor hen is. Voor de achtjarige Imane was die opdracht duidelijk. “Ik wist meteen over wie het verhaal moest gaan. Vorig jaar heb ik een zusje gekregen, ze heette Nora. Maar na twee maanden is ze overleden. Ik had al een keer allemaal foto’s op een groot vel geplakt en nu heb ik er nog een verhaaltje bij geschreven.”
Yvonne observeert haar leerling heel goed als het meisje haar verhaal doet, ze lijkt bijna door haar heen te willen kijken. “Weet je, alle kinderen zijn mij lief, maar voor sommige kinderen ben ik veel meer dan alleen juf. De andere kinderen weten dit ook. Ik heb de klas verteld dat ik samen met haar in deze rubriek kom en dat vonden ze wel bijzonder. Ze begrijpen ook waarom ik haar heb uitgekozen. Jij ook toch, Imane?” Imane knikt. “Jij bent eigenlijk ook een soort zuster voor me omdat ik diabetes heb en omdat je alles van me weet.” Yvonne glimlacht. “Dat klopt. En omdat ik je zo goed ken, kan ik je een beetje extra in de gaten houden. Imane ontspant zichtbaar na die opmerking. ‘Juf Yvonne is er, dan komt alles goed’, lijkt ze te denken.
Razend knap
De kennis die Yvonne heeft van diabetes, heeft ze door schade en schande opgedaan omdat haar man ook diabetespatiënt is. “Ik weet dus precies van het prikken, de flauwte, de hulpmiddelen en de risico’s. Maar dit meisje is niet alleen maar patiënt, ze is ook gewoon een van de leerlingen. En nog een heel goede ook, want ze zit al in AVI 9 en met spelling is ze ook heel goed. Ik vind het razend knap dat ze ondanks alles wat er is gebeurd en ondanks die lastige diabetes, het toch zo goed doet op school. En ze is ook gewoon een lekker grietje tussen de andere kinderen. Dat getuigt van enorm veel flexibiliteit en doorzettingsvermogen.” Imane reageert niet, maar je ziet dat ze goed luistert. En ze neemt nog een hap van haar broodje, want door het interview duurt de schoolmiddag wel erg lang.
Topgroep
Yvonne vertelt dat het meisje al twee jaar bij haar in de klas zit. “Vorig jaar zat zij in groep 3 voor het eerst bij mij in de klas. Door haar diabetes heeft ze extra begeleiding nodig en het was het meest praktische als ik meeverhuisde naar groep 4. Praktisch, maar ook gezellig want deze groep is echt een topgroep. Ze houden op een prettige manier rekening met elkaar.” Het meisje glimlacht trots en Yvonne gaat verder: “In de kleuterklassen ging haar moeder altijd mee bij uitstapjes, maar toen Imane in groep 3 kwam, kon dit niet altijd meer. Enerzijds omdat het gezin in een moeilijke periode zat door het overlijden van de jonge Nora, anderzijds omdat het voor Imane ook goed was om dingen te ondernemen zonder haar moeder.”
Imane: “Ik vind het altijd wel heel fijn als mama meegaat, maar het kan ook gezellig zijn zonder mama. En omdat juf Yvonne alles weet over mijn ziekte, is het ook goed als de juf erbij is.”
Grapje
Yvonne zal niet meegaan naar groep 5 omdat Imane inmiddels heel zelfstandig is. Ze prikt zichzelf om te meten hoe het met haar suikerspiegel is, en alleen bij twijfel roept ze het advies van Yvonne in. Ook de medicijnen regelt ze zelf. Ze heeft een insulinepompje en dat kan ze zelf bedienen. Als ze gaat gymmen, moet het even af want met zo’n pompje is het natuurlijk lastig koppeltje duikelen. Ze kunnen er samen om lachen. En als Imane straks juf Yvonne mist, haalt ze gewoon hetzelfde grapje uit als vorig jaar. Imane: “Toen zijn we met een paar vriendinnetjes in een andere klas gaan zitten en daar gingen we gewoon de les volgen.” Yvonne: “In eerste instantie schrok ik, want dit meisje wil je niet kwijt zijn in de klas. Zaten ze gewoon hiernaast!” Imane weet nog dat zelfs Sinterklaas er een grapje over maakte. “Dus als ik volgend jaar juf Yvonne mis, dan ga ik gewoon een uurtje bij haar in de klas zitten.” Yvonne kan zich er nu al op verheugen: “Je bent altijd welkom hoor!”