- blad nr 2
- 31-1-2009
- auteur . Overige
- Column
De laatste
Het is een goed moment om even terug te kijken. Mijn loopbaan als columnist begon, toen ik een reactie stuurde voor de brievenrubriek. Die was blijkbaar opmerkelijk genoeg om als opiniestuk in het Onderwijsblad te verschijnen. Men zocht nog een columnist vanuit het vmbo, ik werd gevraagd en dat leek me wel wat. Ik deed een cursus columnschrijven, want je moet toch weten wat de bedoeling is, niet? Hulde aan degene die die cursus gaf: ik heb in die ruim vier jaar van de redactie maar één column teruggekregen die echt niet kon.
Wat wil ik nu, deze laatste keer nog kwijt? Als eerste wil ik alle leerlingen bedanken die bij me in de banken hebben gezeten. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik stof tot schrijven had. Op goede dagen (lees: als het ging stormen) had ik wel drie onderwerpen op een dag. Helaas hebben de meeste leerlingen ze nooit gelezen :-). Een keer heeft een collega een column voorgelezen aan de klas die ik had beschreven. Sommigen hebben me nooit meer aangekeken, maar verder gingen ze er wel goed mee om.
Ook bedank ik mijn collega's die me hielpen met het verzamelen van onderwerpen. Had ik iets niet gezien of gehoord, dan wisten zij het wel. Leuk was ook elke keer weer de bevestiging dat ze de column gelezen hadden.
In de loop der jaren heb ik ook van buiten de school een aantal reacties gehad. Twee mensen lieten me weten dat ze genoten van de columns en dat eruit bleek dat onderwijs best leuk kon zijn. Ook een negatieve reactie viel mij ten deel in de brievenrubriek. Ik vind de score niet slecht: 100 procent meer positieve dan negatieve reacties. En al die mensen waar ik niks van gehoord heb, ach, die zullen zich wel hebben kunnen vinden in wat ik schreef. Dat betekent gelukkig dat er meer zijn die oog hebben voor de humor in het onderwijs.
Ik heb hier nog een paar uitspraken, die ik u op de valreep mee wil geven. Een leerling die vraagt wat 'voicemail' is in het Engels. Of deze: ‘Hebben we die repetitie vandaag, of hebben we die vorige week al gemaakt?’ En toen ik een keer zei dat een samenvatting een soort kort verhaaltje was, begon een leerling met: ‘Er was eens een bedrijf dat...’ En als uitsmijter een leerling die een spiekbriefje had: ‘Ik spiek niet, meneer. Ik controleer de spelling, want ik ben dyslectisch.’ Vooruit, nog één dan: ‘Zijn jullie nou eindelijk uitgepraat?’ Antwoord: ‘Nee meneer, we moesten even ademhalen.’
Het ga u goed. Ik ga nog even door met ademhalen, lesgeven en genieten. En vergeet niet: het gebeurt om u heen. U heeft mijn columns niet nodig om te kunnen lachen in het onderwijs.