Wie heeft het voor het zeggen op school?

Volbestickerde boerenkielen van dweilorkest Meepesant kleuren het podium, terwijl Julien Mariman aan een tafeltje over het registratieformulier staat gebogen. Uit solidariteit is de docent aan scholengemeenschap de Nassau in Breda vandaag naar de Brabanthallen in Den Bosch getogen. Zijn staat van dienst als docent beslaat 33 jaar. Geen manifestatie of actie heeft hij gemist. Ook deze maandag, de eerste etappe in een vierdaagse estafettestaking voor een goede cao in het voortgezet onderwijs, schaart hij zich onder de actievoerders.

Het woord werkdruk valt snel. Vooral bij jonge collega’s eist de druk zijn tol, hij ziet het om zich heen. “Ik heb veel collega’s meegemaakt die er voor hun dertigste weer uitstappen. Als je het onderwijs aantrekkelijker wilt maken, moet je bij de werkdruk beginnen.”
Zwak vindt Julien Mariman de opstelling van de VO-raad: eerst een akkoord tekenen en het dan weer inslikken. Zoals een van de vakbondssprekers het tijdens de manifestatie zal zeggen: “Dat de bonden niet willen praten is de wereld op zijn kop. Wij praten al twee jaar, nu is het tijd voor daden.”
Verandering kan voor Mariet Swinkels, werkzaam in het praktijkonderwijs, niet snel genoeg komen. Samen met haar collega’s is ze naar Den Bosch gekomen om de actie te steunen. Elke dag is het weer knokken om haar leerlingen de aandacht te geven die ze verdienen. “En dan mag ik om drie uur ’s middags nog naar een vergadering om te horen wat er allemaal is besloten en daarna zit ik nog een verslag uit te werken.” Zo zonde, verzucht Swinkels, want het is zo’n mooi vak.
Het onderwijs kun je niet aan managers overlaten, betoogt AOb-bestuurder Ton Rolvink in zijn toespraak. “Elke keer lopen we tegen werkgevers aan die een cao willen waar weinig of niets in staat. De school regelt het zelf wel, zeggen ze dan. Daarmee bedoelen ze: het management regelt het wel. Maar we hebben gemerkt dat die niet altijd aan onze kant staat.”
“Eigenlijk is het te gek voor woorden dat we hier moeten staan”, zegt Rolvink. Het onderhandelaarsakkoord, met concrete afspraken over lessentaakverlichting, is voor alle partijen een compromis. “Maar zaken vastleggen staat managers niet aan. Wat hier achter zit is de vraag: wie heeft het nu eigenlijk straks voor het zeggen op school?”

Toekomst
De docent op dit moment helaas niet, vindt Idy Theeven, werkzaam in “het zuidelijkste puntje van het land”. Eenrichtingsverkeer is het vaak: de directie bepaalt en de docent heeft het maar te doen. “Het werk gaat door in de avonduren en in de weekenden. En er staat niets tegenover”, zegt ze. “Als je er nou waardering voor terug zou krijgen, maar die ervaar ik niet.” En daarom is ze vandaag in de bus gestapt. “Ik wil laten zien dat ik solidair ben.”
Net als Edwin Claassen, een van de ruim twaalfhonderd actievoerders die zich aan het eind van de middag in Maastricht, Roosendaal en Den Bosch hebben geregistreerd. De docent aan het Fioretti College in Veghel is sinds een jaartje werkzaam in het onderwijs. Bij binnenkomst in de Bossche manifestatiehal heeft hij zich aangemeld als AOb-lid. “Voor mijn toekomst”, zegt hij. “En voor de toekomst van mijn collega’s.”
Na de laatste toespraak houdt ook het dweilorkest het voor gezien. “Ik was er gewoon om muziek te maken”, reageert een oudere Meepesanter schouderophalend, als hij met zijn instrument wegsjokt. “Ik heb geen idee waar het nou precies over ging.”

Bij het afronden van dit nummer zat de eerste actiedag erop. Kijk op www.aob.nl voor meer actienieuws en de laatste ontwikkelingen.