blad nr 15
6-9-2008
auteur . Lachesis
Column

Zorgloket

Natuurlijk overspeelde hij zijn hand. Dat is zijn tweede natuur. Het lijkt sterker dan hemzelf. Een overweldigende kracht die hij maar niet leert beheersen. Bij het verkeersexamen was hij op topsnelheid langs alle voor hem gestarte deelnemers geracet. Stoer, onaantastbaar en met een rellerige blik in de ogen. Geen tel had hij zich aan de verkeersregels gehouden. Vervolgens was hij gezakt. Als enige van de klas. Domoor, zuchtten wij in koor, ongelofelijke domoor! Beschaamd keek hij naar zijn schoenen. Stom, fluisterde hij, erg stom van me. Het was niet de eerste keer dat zijn branie het won van zijn verstand. Het zou helaas ook niet de laatste keer zijn. Bij de verwijzing naar het vervolgonderwijs speelt deze karaktertrek opnieuw op. En hoe! Als een heuse macho loopt hij door de klas. Ik ben zo goed dat ik aan het eind van groep 7 al naar de middelbare school mag, bluft hij opschepperig. Hij zegt het met zoveel overtuiging dat een aantal leerlingen verbaasd om opheldering vraagt. Natuurlijk is dat niet waar, licht ik toe, Ziad zit gewoon al te lang op de basisschool, net als Ilona. Zijn klasgenootjes knikken. Ze begrijpen het. Ziad heeft hard gewerkt de laatste jaren. Zo hard dat hij naar de Erasmus Scholengemeenschap kan. Dat was zijn vurige wens. Hij was als de dood dat hij naar het Pascal College zou moeten. Daar gaat zijn tweelingbroer, die het speciaal onderwijs heeft gevolgd, ook heen. Het is Ziads eer te na om zijn broer weer tegen te komen. Op de kennismakingsdag van het Erasmus gooit hij al zijn glazen in. Stoer, onaantastbaar en met een rellerige blik in zijn ogen stuitert hij door het gebouw. Het Erasmus wijst hem vanwege dit gedrag af. Domoor, zuchtten wij in koor, ongelofelijke domoor! Stom, fluistert hij beschaamd, heel erg stom. We bellen keer op keer met het Erasmus en praten als Brugman. Het Erasmus stuurt ons echter door naar het zorgloket van het Pascal. Bij het zorgloket van het Pascal gebeurt van alles: de telefoon wordt niet opgepakt, de telefoon wordt wel opgepakt, maar door iemand die er niet over gaat, de telefoon wordt opgepakt door iemand die erover gaat, maar van niets weet, de telefoon wordt opgepakt door iemand die er weliswaar van weet, maar geen kans ziet met die wetenschap iets aan te vangen. Kortom: bij het zorgloket wordt niets geregeld en nergens voor gezorgd behalve dat Ziad tussen wal en schip valt. We bellen weer met het Erasmus, maar die geven aan dat ze alleen willen overwegen Ziad toe te laten als testen bij het Pascal uitwijzen dat hij te goed voor die school is. Maar, jullie hebben hem toch op die beruchte kennismakingsdag zelf getest, voeren we aan, en daarnaast beschikken jullie toch ook over al onze Cito-gegevens? Geef die jongen toch nog een kans, we staan echt voor hem in. Niks mee te maken, klinkt het bars, eerst langs het Pascal! Bij het Pascal krijgen we Ziad echter met geen mogelijkheid langs dat zorgloket. Waar blijft die test nou, mopperen we keer op keer. Eindelijk krijgen we een antwoord: zolang het aanmeldingsformulier van Ziad niet door zijn moeder ingevuld is, wordt Ziad niet getest. We bellen met Ziads moeder. Zij wil haar zoon niet aanmelden bij het Pascal. Als zij het formulier toch invult is er volgens haar geen weg terug. De cirkel is rond. Kom na de vakantie maar terug op de basisschool, zeggen we vertwijfeld tegen Ziad.

{einde kopij}