blad nr 10
17-5-2008
auteur . Lachesis
Column

Straatjustitie

Het duurde uren maar uiteindelijk kregen we een antwoord. Een antwoord dat ons de adem benam. Zestig jaar onderwijservaring en dan nog zo verrast kunnen worden. Als een heuse Thomas Lynley en Barbara Havers uit de detectiveverhalen van Elizabeth George stelden we een onderzoek in naar de aanhoudende treiterijen waarvan Ilona het slachtoffer was geworden. Eerst hadden onbekenden haar fiets vernield. Een paar weken later was haar zadel onder de inkt gesmeerd en waren haar kleren onherstelbaar beschadigd. We beschikten over een aanknopingspunt: vorige week had Michael zich op verdachte wijze opgehouden bij de doos met inktpatronen. Hij was zich rot geschrokken toen ik ineens achter hem opdook. Om die reden zit hij nu voor ons in het kantoor.
Je moet toch toegeven dat het wel heel verdacht is, jongeman, zegt inspecteur Lynley, je snapt dat we aan jou denken. Michael antwoordt echter dat hij het helemaal niet snapt. Integendeel. Ik vind het heel naar voor Ilona maar ik weet er niets van, zegt hij op besliste toon, ik heb die inktpatronendoos alleen maar willen opruimen. Hij kijkt mij enigszins verwijtend aan. Ik zie aan zijn gezicht dat ik niet moet denken dat hij in het vervolg nog eens zoiets doet. We sturen Michael terug naar de klas. We spreken nog een aantal kinderen, maar niemand zegt iets te weten. Dan komen we weer bij Michael terug. Het spijt me jongen, bluft Havers, maar jij blijft de enige persoon bij wie er een lijntje loopt tussen de verdwenen inktpatronen en de vernielde kleren van Ilona, dus het ziet er naar uit dat je voor de schade op gaat draaien. Inspecteur Lynley kijkt bevreemd opzij. Sinds wanneer bewandelen we hier zulke onorthodoxe wegen? Maar het werkt. Michael wordt beurtelings wit en rood. Hij begint te draaien in de stoel. Ik heb het niet gedaan, houdt hij vol. O jawel, benadrukt Havers, ik twijfel daar niet aan maar het is heel aardig van je dat je verder niemand wilt noemen. Vraag je moeder maar even of ze vanmiddag naar school komt, of zal ik zelf even met haar bellen? Michael schiet naar voren. King To was er ook bij, zegt hij terwijl er tranen in zijn ogen opwellen.
We vallen stil. Het is de onwaarschijnlijkste naam die Michael had kunnen noemen. Er is geen rustiger, braver en onopvallender kind dan King To. We halen King To erbij. Hij begint hartverscheurend te huilen maar hij ontkent het niet. Wel wil hij graag zeggen wie er nog meer bij betrokken was: Wing Kie. Ik laat me verbaasd achterover in de stoel vallen. Er is geen beleefder, ijveriger en conflictlozer kind dan Wing Kie.
Het verhoor is plotseling voorbij. Geruisloos glijdt de kleding van het politietweetal van ons af. Hier moet een verklaring voor zijn. Ook Wing Kie kan niet meer stoppen met huilen als ze voor ons staat. Vertel maar waarom jullie dit gedaan hebben, zeggen we op een heel andere toon. Omdat Ilona ons altijd uitscheldt op straat, snikt King To, ze roept altijd als ze ons ziet dat we terug moeten naar ons eigen land en dan fietst ze snel weg. Wing Kie houdt haar handen voor haar gezicht. Ze is haast niet te verstaan. Haar moeder scheldt ons ook steeds uit, klinkt het wanhopig. We knikken. We begrijpen het. Haal Ilona maar op, zeggen we tegelijk.