blad nr 2
26-1-2008
auteur . Lachesis
Column

Misleiding

Ik moet mijn toporepetitie nog inhalen. Sophie staat naast me en kijkt me op haar allervriendelijkst aan. Ik rommel tussen mijn spullen op het bureau en haal het bewuste stencil er tussenuit. Ga maar even in de hal zitten, zeg ik. Tien minuten later staat Sophie opnieuw naast me. Hoe zat dat ook al weer met dat dakje in het woord Rhône, vraagt ze. Ik kijk naar haar stencil. Net als ik antwoord wil geven, zie ik dat er iets vreemds is met haar repetitie. De ene helft lijkt overgetrokken en de andere helft is flinterdun met potlood ingevuld. Ook zitten er overal vouwen in het papier. Is dat echt het papier dat ik net nog van mijn bureau pakte? Ik neem het uit haar handen en bekijk het nauwkeurig. O wacht, ik weet het al, roept Sophie plotseling. Ze grist het papier weg en loopt haastig terug naar de hal. Ik loop haar achterna en ga naast haar zitten. Sophie buigt zich diep over haar werk. Hier klopt iets niet, constateer ik. Sophie acteert verbazing. Wat bedoelt u? Ik wijs op het overstelpende aantal bewijzen van bedrog. Sophie ontkent alles met een stelligheid die mij overrompelt. Maar als ik vraag of ze dit geintje eerder uitgehaald heeft - een instinker die bijna altijd werkt - antwoordt ze meteen dat dit de eerste keer is. Je moet wel denken dat ik heel erg dom ben, zeg ik boos.
Een kwartier na schooltijd gaat de telefoon. Het is de moeder van Sophie. Ik wil even weten wat Sophie voor haar toporepetitie heeft, dat is niet helemaal duidelijk, klinkt het op vijandige toon. Een onvoldoende, antwoord ik, Sophie heeft kans gezien een leeg formulier mee naar huis te nemen en daar alle antwoorden alvast ingevuld. De moeder van Sophie hapt naar adem. Helaas niet van schrik maar van woede. Dat kan niet, knettert het aan de andere kant, ik wil dat u haar een goed cijfer geeft! Sophie heeft het zelf toegegeven, zeg ik beslist. Dat is onmogelijk, antwoordt de moeder van Sophie op een toon die mij al net zo overrompelt als die van haar dochter. Ook de moeder van Sophie moet geen hoge pet van mijn opmerkingsvermogen hebben.
In de weken die volgen nemen de misleidingtactieken van Sophie een hoge vlucht. Ze kijkt veel af en ritselt tijdens repetities op slinkse wijze alle antwoorden bij elkaar. Ik heb er zo genoeg van dat ik haar zeg dat ze die middag na schooltijd een gesprek met mij heeft over eerlijkheid en vertrouwen en dat ze rustig haar moeder mee mag nemen. Haar moeder komt niet mee. Ze belt ook niet op. Van een collega begrijp ik dat ze daar een goede reden voor heeft: ze moet naar de rechtbank om zich te verantwoorden dat ze haar zoon van school thuishoudt. Zo verbolgen zijn zij en haar man over het feit dat hij alleen geschikt blijkt te zijn voor de praktijkschool. Voor Sophie hebben ze kennelijk een andere strategie in gedachten.