blad nr 22
16-12-2006
auteur . Lachesis
Column

Geen zorgen

Ze zijn beiden zeventien, maar ogen vijftien. Het lijken net kuikentjes. Lieve kuikentjes, net uit het ei. In het volste vertrouwen dat hun omgeving mild voor ze zal zijn, dat er een warme lamp hangt en voer ligt. Maar hun omgeving is niet mild voor ze. Die verlangt van hen dat ze de weg naar de lamp en het voer zelf vinden. In het begin laten ze zich daar nog niet al te zeer door ontmoedigen. Ze zijn ervan overtuigd dat het wel zal loslopen. Gewoon elke maandag op tijd naar de pabo. I-pod bij de hand, mobiel in de broekzak, slaap in de ogen. Vriendelijk knikkebollend horen ze alles aan. Glimlachend als ik een anekdote vertel, wegstarend of hun mobiel controlerend als ik de opdrachten toelicht. Ze hebben nooit een reader bij zich en kijken ook niet in die van hun klasgenoten. Ze hoeven ook nooit iets op te schrijven. Hun klasgenoten, kijken dan ook steeds bevreemder naar de achteloze verrichtingen van de twee heren. Komt dat wel goed? O ja hoor, antwoorden ze, maak je maar geen zorgen.
Ze verheugen zich erg op de stage. De eerste weken gaan ze er uitgelaten naartoe. Rollebollend in de bouwhoek, karren trekkend op het plein. Zo nu en dan geven ze voor de vuist weg een lesje. Hun mentoren en stagebegeleiders doen daar eerst niet zo moeilijk over. Ach ja, eerstejaars, en ook nog eens net uit het ei. Maar na de zoveelste chaotisch uitgevoerde les trekken ze de teugels aan. Ook op de pabo worden de gesprekken minder licht van toon. Hoe zit het met de planning, vraag ik. O ja, antwoorden de heren monter, dat wilden we u net vragen, we vinden het nogal vaag allemaal. Wat moeten we nu precies doen? Hebben jullie je tijdens het checken van je mobiel en bestuderen van de boomtoppen wel eens afgevraagd wat ik ondertussen aan het doen was, vraag ik. Ze grijnzen. Nee, niet de hele tijd. En hoe zit het met jullie readers, vraag ik, wat is er precies zo vaag aan de stappenplannen in jullie readers. O ja, de readers, knikken ze. Dat ze daar niet aan gedacht hebben. Daar kun je natuurlijk ook in kijken. Nou oké. Dan gaan we maar eens aan de slag, besluiten ze. Ze kijken me nog een keer vriendelijk aan en sjokken weg. Zullen we van de week een keer afspreken, hoor ik de een zuchtend aan de ander vragen. De volgende les blijkt er nog steeds niets uit hun handen te zijn gekomen. Omdat ik eigenlijk heel graag voor warme lamp speel, besluit ik ze nogmaals te instrueren. Het helpt niet. Ze kunnen de weg naar het voer niet vinden. Ze kunnen niet uit zichzelf een gecompliceerd stappenplan uitvoeren, laat staan dat ze er ook nog eens een theoretische onderbouwing bijleveren. Ze willen bij de hand genomen worden. Voor de invoering van het competentieleren had ik dit soort studenten ook. In het derde studiejaar zagen ze soms ineens het licht en konden ze complexe leersituaties wel aan. Of het met deze jongens ook zo gegaan zou zijn, zal ik nooit weten. Onlangs kondigden ze hun vertrek aan. Gek hè, zei een van de twee tegen me, ik heb jaren geroepen dat ik naar de pabo wilde, ik weet nu echt niet meer waarom.

www.columnsvanlachesis.nl