blad nr 11
27-5-2006
auteur . Lachesis
Column

Victoria

Soms gaan dingen zomaar beter. Zo kost het me de laatste jaren geen enkele moeite meer om playbacknummers te weren bij maandsluitingen. Geen leerling voelt nog de aandrang om het publiek met hun uit de maat bewegende ledematen tot op het bot te vervelen. Dat is vooruitgang. Evenals het vooruitgang is dat geen enkel jongetje het nog in zijn hoofd haalt om zich in een jurk te hijsen en daar aan de bovenkant twee ballonnen onder te persen. Vreselijke tijden waren dat. Eenzame tijden ook. Want ik maakte mij met mijn verbeten kruistocht tegen dit soort uitwassen volkomen onbemind bij leerlingen, ouders en erger… collega’s. Zij stonden zich tranen te lachen bij die ballonnen terwijl ik met samengeknepen lippen een versie van koningin Victoria ten beste gaf. Het is een rare gewaarwording om plotseling door het collectief als buitenissige nuf weggezet te worden. Die tijd ligt gelukkig achter mij. Tegenwoordig buitelen de creatieve en leuke invallen weer over elkaar heen. De groep van Kirsty werkt een kattendans uit, de groep van Stanley zet zich achter de computer om een rap schrijven, de groep van Mike werkt aan een caviabaan en de groep van Myrthe brengt een alternatieve versie van There’s a hole in my bucket ten tonele. Vergenoegd loop ik van de ene oefenruimte naar de andere, opereer speelgoedmuizen ten einde deze dieren magnetisch te maken voor de caviabaan, laat een complete stal bouwen op het toneel, en geef regieaanwijzingen bij de kattendans die in een kattengevecht dreigt te ontaarden. Ik leg uit dat democratie een mooi ding is behalve bij het aanleren van danspasjes. Daarom is Kirsty vanaf nu de baas. Vanwege haar talenten en het feit dat ik de baas ben van de hele klas. Mopperend schikt het groepje zich. Verder houd ik Jennifer in toom. Gaandeweg wordt deze laatste taak mijn grootste. Jennifer houdt van nature niet van het coöperatieve element van dit soort activiteiten. Ze vergeet om de haverklap haar attributen, haar tekst en soms zelfs zichzelf. Dan wachten we allemaal op haar en dan is ze zoek. Dan zit ze gewoon in de klas, achteloosheid acterend. Waar blijf je nou, bulderen we dan in koor. O gut, nu al, antwoordt de vermoorde onschuld terwijl ze heupwiegend de hal in komt lopen. Om vervolgens haar hand voor haar mond te slaan. Jeetje, even nog wat halen. Even wachten hoor. Waar lag het nou?
Bij de generale repetitie ziet alles er aandoenlijk uit. De leerlingen hebben zich in dierenpakken gehuld. De stoere Stanley zwiert met een zelfgemaakte kipje in de armen voorbij. Helemaal zoals het bij tienjarigen hoort. Diep tevreden over het bestaan in het algemeen en mijn bestaan als leerkracht in het bijzonder, kondig ik de rap aan. Een dieren-rap natuurlijk. Nietsvermoedend pak ik de zelfgemaakte tekst erbij. Ik kan bijna niet geloven wat ik lees. Het bloed stijgt mij naar het hoofd. Vanuit mijn ooghoek zie ik Barry een obsceen gebaar maken. Zo doet Eminem het ook, grijnst hij. Hoe komen jullie erbij, bries ik. Ja, het is wel een rap hoor, verweert Stanley zich. Ik voel mijn lippen verstrakken. Er drapeert zich een enorme jurk om mijn lichaam. Daar is ze weer: Victoria. In vol ornaat. Klaar om ook dit tijdsgedrocht met nuffigheid te bestrijden.

www.columnsvanlachesis.nl