blad nr 11
27-5-2006
auteur . Overige
Column

Schooltas

Behalve economie geef ik ook mode en commercie aan de derde en vierde klas. Het commerciedeel dan. Het modedeel wordt gedaan door een vrouwelijke collega en daar hou ik me niet mee bezig: ik ben niet modebewust. Eigenlijk kun je wel zeggen dat ik modeonbewust ben, modeloos. De kinderen zijn natuurlijk wel modebewust. Bij economie zijn schoenen en kleding een geliefd voorbeeld als het gaat om kopen en reclame. Je moet aansluiten bij de belevingswereld van de kinderen, nietwaar? De schoenen cultus gaat zelfs zo ver, dat als ze even achter een computer kruipen, de sites met de duurste schoenen langs vliegen. Voor de prijs van een paar van die schoenen kleed ik me helemaal van top tot teen, maar voor hen zijn de dure schoenen het toppunt van status.
Als een van hen dan met nieuwe schoenen op school verschijnt, worden er aardig wat opmerkingen over gemaakt of juist niet, afhankelijk van hoe jaloers de ander is. Maar dat schijnt de kersverse eigenaar niet te deren. Hij loopt toch geheel anders door de klas dan de dag ervoor.
Dat zijn doorgaans de jongens. De meisjes houden zich weer met andere zaken bezig. Een geliefde activiteit is het bijwerken van het schilderwerk. Het probleem dat zij, en ik ook, daarmee hebben, is dat het onder de les moet. Tijdens de pauze kunnen ze het niet doen, want dan moet het juist helemaal in orde zijn. Het is een eeuwige strijd tussen hen en mij: gaan we aan het werk of gaan we schilderen? Er ontstaat een spanningsveld waardoor ze vanzelf goed op me letten. Niet zozeer op mijn uitleg, maar meer op waar ik mee bezig ben. Zodra ze denken dat ik even niet op ze let, komen spiegels en kwasten tevoorschijn en kan het werk beginnen. Het is altijd een kwalijke zaak als een oog klaar is en ik ingrijp. Je kunt je natuurlijk niet vertonen met een goed opgemaakt oog en eentje in bewerking (hoewel ik het verschil niet zie). Onder luid protest wordt de verfpot dan weer opgeborgen, maar ik weet dat die in een onbewaakt ogenblik weer tevoorschijn komt, want dat andere oog moet ook af!
Tijdens een les, toen de kinderen aan het werk waren, liep ik door het lokaal. Ik gaf hier en daar wat aanwijzingen, ergens anders legde ik weer wat uit en toen kwam ik bij Kim.
“Pak”, begon ik, maar toen werd mijn aandacht getrokken door haar hutkoffer, die nog op tafel stond, half open. “Wat zit daar allemaal in”, vroeg ik ongelovig, omdat ik in de openstaande tas een deel van de inhoud kon zien.
“Nou gewoon”, begon ze. “Doe me eens een plezier en schrijf eens op wat er allemaal in zit”, zei ik. Dat was geen probleem. Ze haalde keurig haar tas leeg en begon te schrijven.
Hier volgt de lijst, in haar eigen volgorde en spelling: sieraden, handspiegel, crème, kam, parfum, deo, lipgloss, fundation, pepermuntjes, bodylotion, mascara, epuleertang, oogschaduw, aansteker, elastiek, wax, oogpotlood, brieven van me werk en zo, eten, drinken. Ze was alleen de pen vergeten te noemen, waarmee ze het lijstje had geschreven.
Maar boeken? Nee, geen boeken.