blad nr 3
4-2-2006
auteur . Lachesis
Column

Zachte krachten

Ze doen wel pogingen, maar eigenlijk kunnen de jongetjes in deze groep niet tegen de meisjes op. Die zijn net even iets bijdehanter. Vooral Jennifer en Myrthe tonen zich ongenaakbaar als een aantal jongens tracht een klein hobbeltje op te werpen ten aanzien van de hegemonie. De lip van Jennifer krult onmiddellijk naar beneden en die van Myrthe geamuseerd omhoog. Horen ze dat nou goed? Is dat een piepklein tegenwerpinkje? Nou ja zeg, de brutaliteit. Vervolgens vuren ze salvo’s luchtige stekeligheden op hen af.
Aangeslagen door zoveel oppermachtigheid haasten de heren zich de betrekkingen te herstellen. Alleen Stanley valt niet meteen om. Zijn lichaam neemt in korte tijd reusachtige proporties aan. Wijdbeens, met de armen over elkaar brengt hij de nazaten van Kenau Simonsdochter Hasselaer tot op de rand van razernij. O ja? Hoezo? Dat zeg jij, ja. Zijn kleine overwinningen duren nooit lang. Zo gauw de kring afgelopen is, heeft Stanley die lastige grieten hard nodig. Ze helpen hem trouwens graag want ze zijn niet alleen goedgebekt, ze zijn ook aardig.
Steef is hoogbegaafd en erg jong. Hij heeft groep 4 met succes overgeslagen. Hoewel hij een aarzelende en wat onzekere indruk maakt, kan hij zich van een onverwacht zelfbewuste kant laten zien. Op een dag neemt hij voor zijn muziekkring een cd mee. Ik ga dansen, kondigt hij trots aan. De muziek start en Steef danst. Alleen. De klas kijkt ademloos toe. Er wordt wel vaker gedanst in de klas, maar nooit zo. Steef beweegt alsof hij aan de touwtjes van een poppenspeler hangt. Ik geloof, peinst Tommy hardop, dat een stokoud omaatje nog beter danst. Ik spreek Tommy vermanend toe. Dat helpt niet veel. De rest van de klas lijkt het stilletjes wel met deze bevinding eens te zijn. Tot mijn verbazing maakt deze afkeuring Steef niets minder zelfverzekerd. Hij danst door tot het bittere eind en maakt aan het eind zelfs een deftige buiging.
Davey is in de war. Chronisch in de war. De scheiding van zijn ouders heeft hem volstrekt ontregeld. Hij adoreert zijn vader. Steeds opnieuw komt hij met verhalen over ritten die hij met hem op de vrachtwagen gaat maken en voetbalwedstrijden die hij binnenkort met hem gaat bezoeken en steeds opnieuw meldt hij niet lang daarna dat zijn vader verhinderd was of eenvoudig niet op is komen dagen.
Thijs wordt thuis flink onder druk gezet om te presteren. Op toetsdagen is hij dan ook bloednerveus. Hij wil om de haverklap gerustgesteld worden. Dat kunnen we niet altijd doen, omdat hij door die zenuwen en de enorme snelheid waarmee hij de toetsen maakt niet altijd goede resultaten boekt. Het is zaak op die momenten niet al te onverhoedse bewegingen te maken. Hij kan er enorm van schrikken. Je slaat hem, denk ik vaak als ik zijn moeder met zo’n namaakglimlach naar zijn resultaten hoor informeren, je slaat hem hard en genadeloos.
En dan zijn er nog een viertal stille en harde werkers. Vriendelijke, voorkomende, onopvallende, lieve jongetjes. Ook getalsmatig zijn ze ver in de minderheid, de zachte krachten in deze klas. Overgeleverd aan dames. Alom aanwezige dames.