blad nr 1
7-1-2006
auteur . Overige
Column

Nederland in 2006

Wanneer mevrouw Rita Verdonk in 2005 verkozen wordt tot de beste politicus van het jaar, dan begrijpen Nederland en ik elkaar niet meer. Is Nederland niet goed bij zijn hoofd? Hoezo ‘rechte rug’, terwijl ik nog nooit zo’n leugenaar heb gezien! Wat ‘minister van integratie’ terwijl Nederland zich kapot segregeert! U ziet, ik ben ontsteld. Het merkwaardige is dat de mensen om mij heen, heus niet allemaal linkse rakkers, hetzelfde voelen als ik. Dus vraag ik mij af waar die Verdonk-adepten zitten. Niet in het onderwijs, is mijn stellige indruk. Bij de VVD dan. Maar dat is toch geen meerderheid? Of is die verkiezing tot politicus van het jaar soms niet betrouwbaar? Wat ik me vervolgens afvraag is hoe dit Verdonk-Nederland naar mij en mijn wereld kijken. Zou het ons maar een stelletje naïeve slapjannussen vinden die niet weten wat er onder het volk leeft? Dan heeft Nederland wel een probleem. Hoe kunnen wij in het onderwijs de Nederlandse jeugd beschaving bijbrengen met een rolmodel dat we verafschuwen? Ik bedoel, is wat wij willen bijbrengen aan normen en waarden niet heel iets anders dan wat de bv Nederland van ons verwacht?
Het jaar 2005 is wat mij betreft het jaar geweest waarin alles wat naar humane idealen riekt definitief de nek om is gedraaid. Dat geldt niet alleen voor hoe Nederland omgaat met vreemdelingen en nieuwe Nederlanders, maar ook voor het denken over onderwijs. Of het allemaal zo met opzet is ingezet, durf ik niet te zeggen, maar feit is wel dat er een zeer effectieve campagne is gevoerd tegen het ‘linkse maakbaarheidsgeloof’. Het kwam mooi uit dat in 2005 zowel basisvorming als studiehuis als ‘mislukt’ konden worden beschouwd. Linkse politici die dit allemaal bedacht zouden hebben konden zo keihard ter verantwoording worden geroepen. Geen knellende (linkse) regelgeving meer: de school aan de ouders en greep op de scholen via output-controle. Enig gekrakeel in VVD-kringen over de vrijheid van onderwijs, maar alleen om te zorgen dat ouders uit de maatschappelijke midden- en bovenlaag meer te kiezen hebben en zich geen zorgen hoeven te maken over de vriendenkring van hun kroost. Het CDA laat het gebeuren omdat op de VVD-manier zijn vrijheid van onderwijs ook gewaarborgd is.
Zo is 2005 het jaar geworden van de rechtse maakbaarheid. En zo worden oude en nieuwe Nederlanders tegen elkaar uitgespeeld. De segregatie in het onderwijs zal dat alleen maar verder versterken. Om het getij te keren moet er in 2006 echt een nieuw begin worden gemaakt met denken over onderwijs en samenleving op een manier die gezamenlijkheid bevordert. Op het afscheidssymposium van hoogleraar Wim Meijnen werd daartoe een aanzet gegeven. De meeste sprekers constateerden dat er nog heel wat schortte aan het ‘meritocratisch’ ideaal maar dat het niettemin nastrevenswaard blijft, juist in een gesegregeerde samenleving. Sociale stijgers zoals de Amsterdamse wethouder Ahmed Aboutaleb dienen als voorbeeld. Zelf vind ik dit oppoetsen van het oude sociaal-democratische en liberale gelijke-kansen-ideaal niet genoeg. Er is zoveel meer aan de hand in de samenleving, onder jongeren, en in de scholen. Wie denkt daar nu over na? Nederland in 2006, mag ik hopen.