blad nr 1
7-1-2006
auteur . Overige
Redactioneel

Scheiding

Jaren tachtig. Basiseducatie autochtone functioneel analfabeten. Mijn groep cursisten bestond uit vrouwen en mannen van 22 tot ongeveer 55 jaar. De sfeer en motivatie waren goed, mede daardoor maakte iedereen duidelijk vorderingen in lezen, schrijven en rekenen. Op een avond vroegen twee cursisten, onafhankelijk van elkaar, of ik na de les even tijd voor hen had. Een man, Henry, 52 jaar, en een vrouw, Jenny, 27 jaar. Ze gaven aan dat het geen bezwaar was als we met ons drieën hun vragen zouden bespreken en omdat ik dacht dat het om een leerprobleem ging vond ook ik dat prima. Tot mijn grote schrik vertelden beiden dat ze zo zelfstandig waren geworden dat ze eindelijk konden scheiden van hun huwelijkspartner. Of ik hen wilde helpen met het starten van de procedure.
Henry, dertig jaar getrouwd, had er genoeg van dat zijn vrouw wegliep als hij haar zin niet deed. Dan moest hij haar keer op keer terughalen omdat hij hun bedrijf niet kon runnen zonder haar hulp met schrijven. Daar had hij nu genoeg van, ze hoefde na de laatste ruzie niet meer terug te komen, hij kon zich nu wèl redden! Jenny, zes jaar getrouwd, was een vrolijke, creatieve vrouw en had een jaloerse man. Als zij aandacht van anderen kreeg zei hij bot: ‘Houd jij je mond nu maar, je kunt niet eens goed lezen en schrijven.’ Haar man had dat één keer teveel gezegd.
Ik voelde me blij en triest tegelijk. Door mijn begeleiding waren twee huwelijken stukgelopen, maar waren ook twee mensen zelfstandig geworden. Beiden vonden na enkele jaren een andere partner en voelen zich gelukkiger. Nog regelmatig krijg ik zomaar een kaartje van hen.

Ans Schoppema, Uden