blad nr 21
3-12-2005
auteur . Overige
Het moment

Kapoentje

In mijn klas zaten acht Afrikaanse jongens van ongeveer 17 jaar. Door de oorlog hadden zij nooit enige scholing genoten. Aan mij de taak hen te alfabetiseren en wegwijs te maken in de Nederlandse cultuur. Het was de tijd van Sinterklaas. Ik vertelde ze over de tradities die wij hebben. Dat vonden ze erg interessant. Ter verduidelijking had ik een schoen voor het raam gezet vol met hooi en een wortel. Ik speelde een klein meisje dat bij de schoen Sinterklaas kapoentje zong. Misschien vreemd, maar het was direct duidelijk en dat niet alleen: ze vonden het prachtig. Daarna volgde een les handvaardigheid en ik besloot schoentjes met ze te knippen en vouwen, want ook dat hadden ze nog nooit geleerd. Alleen al een schaar was een vreemd voorwerp in hun ogen. De schoentjes waren klaar en werden voor het raam gezet. En toen wilden ze ook leren zingen! Oké, dacht ik, waarom ook niet? Best een goede oefening voor de uitspraak. De jongens vonden het prachtig en waren er zo serieus mee bezig dat ik niet durfde te lachen. Ik sloot de les af met de mededeling dat Sinterklaas vast erg blij was met hun goede inzet en dat ze morgen maar in hun schoen moesten kijken, want Zwarte Piet zou vast wel langskomen. Omdat ik veel lessen had besteed aan dit onderwerp, nam ik aan dat het hun wel duidelijk was dat ik zelf wat in hun schoentjes zou gooien. Ook had ik ze op het hart gedrukt dat ze het liedje beter niet in de gangen konden zingen - daar waren ze enthousiast genoeg voor - omdat dit een liedje is voor kleine kinderen, niet voor grote. Dat begrepen ze.
De volgende ochtend stonden ze alle acht al vroeg bij de deur van het lokaal. Het was een vreemde gewaarwording, want toen ik de deur eenmaal open had gedraaid, stormden ze op de schoentjes af. Ze waren zo gelukkig als een klas met kleuters na de komst van de Schoenenpiet. “Juf, Zwarte Piet in schoen cadeau, ik is zo blij”, zei er een en hij gaf mij een grote knuffel van blijdschap. Een zeer bijzondere dag en aan mij de zware taak om nogmaals te proberen duidelijk te maken dat Sint en Piet niet bestaan. Maar wat geweldig om deze grote jongens, met een leven vol leed, te zien dansen van plezier om de pepernoten, chocoladeletter en marsepein. Ik moest echt even een traan van ontroering wegpinken.