blad nr 17
8-10-2005
auteur E.. Prins
Mijn collega

Mijn collega

Remko Lulof (27), docent aardrijkskunde aan het Stedelijk lyceum in Enschede, had nooit gedacht dat hij voor de klas zou komen te staan. Tijdens zijn studie sociale geografie had hij – bewust - de mogelijkheid laten liggen zijn onderwijsbevoegdheid te halen. “Op het onderwijs werd een beetje neergekeken”, herinnert hij zich. Remko is opgeleid tot stedenbouwkundige/planoloog. Maar inmiddels is hij aan zijn derde schooljaar bezig en probeert hij alsnog zijn eerstegraads bevoegdheid te halen. “Ik vind voor de klas staan een stuk leuker en uitdagender dan achter een bureau beleid maken.”
Dat hij na zijn afstuderen solliciteerde op een baan als docent aardrijkskunde (‘de eerste vacature die ik zag’) kwam door zijn moeder, al bijna veertig jaar een enthousiaste basisschooljuf. ‘Probeer het gewoon’, zei ze. En dat deed hij. Het zou immers toch maar voor een jaar zijn. Dan zou hij op reis naar Midden-Amerika en daar had hij geld voor nodig. Die reis heeft hij gemaakt, maar Remko was blij dat hij daarna terug kon komen op het Stedelijk, want dat eerste jaar was hem heel goed bevallen. “Het contact met de leerlingen vind ik heel erg leuk. Er wordt veel gelachen. En ik ben al van jongs af aan enthousiast over aardrijkskunde en wil anderen daar ook voor enthousiasmeren. Bovendien is de sfeer op school en het contact met collega’s heel goed.”
Zou het onderwijs - via zijn moeder - misschien toch in zijn genen zitten? Vakbondslidmaatschap kreeg Remko in elk geval van huis uit mee. Zijn beide ouders zijn al hun hele werkende leven FNV-lid. Voor Remko was het AOb-lidmaatschap dan ook vanzelfsprekend. “Ik vind het logisch dat je de ploeg steunt die voor jouw belangen opkomt.”