blad nr 17
8-10-2005
auteur . Overige
Column

Investeren

Ik weet niet of anderen dat ook hebben, of dat ik het alleen heb. Soms kan een waarheid je overvallen op een manier dat je je met een schok realiseert dat het echt waar is. Nu zijn waarheden meestal wel waar, maar we accepteren ze snel en automatisch omdat anderen dat ook doen. Hoe vaak hebben we ons afgevraagd hoe waar onze waarheden zijn? Bovendien blijkt soms dat ze helemaal niet waar zijn. Zo vergeet ik nooit meer de keer dat ik ontdekte dat mijn vader niet alles wist. Met donderend geraas kletterde hij van zijn voetstuk. Later is het wel min of meer goed gekomen: ik heb hem er weer opgezet, hoewel het toch nooit meer hetzelfde werd, je bleef de barsten zien.
Pfff, wat een filosofie voor een column. Maar dat is ook niet zo gek, als je dag in dag uit aan het klussen bent. De laatste van mijn eigen kinderen ging deze vakantie het huis uit. Het zal thuis een stuk rustiger worden en we gaan een veel egoïstischer fase van ons leven in. Maar ik had het over filosofie. Hij verlaat het ouderlijk huis. Dat betekent helpen met opknappen. Als je daarna thuiskomt, denk je: Jeetje, waarom is het hier niet zo netjes? En dan schiet je bovendien nog te binnen dat je nu een kamer overhebt. Dat opent perspectieven. En weer ga je aan het opknappen, maar nu in je eigen huis. Dat geeft je de kans om urenlang te filosoferen. Wat moet je anders tijdens het schilderen? Je hoeft toch niet voortdurend geconcentreerd op te letten of je niet over de lijntjes gaat? En dan heb je alle tijd om te denken over die verpletterende waarheden. Hoe dat zo kwam?
Ik was bij mijn zoon aan het opknappen geweest en nu moest er verhuisd worden. Busje gehuurd, spullen erin en naar zijn nieuwe adres. Zijn vriendin had ook wat kennissen ingeschakeld, onder wie een Ingrid en Jan. Ingrid kende ik wel, maar Jan had ik nooit ontmoet. Terwijl we in het zweet des aanschijns een wasmachine de baas probeerden te worden, keek ik op en zag Jan. En Jan zag mij. Wasmachine neer! Dit was niet zomaar een 'Jan', maar een 'ex-leerling Jan', en dat is wat anders. Hij was al verscheidene keren in het huis geweest, maar we waren elkaar steeds misgelopen. Omdat hij een kennis van de vriendin van mijn zoon was, kende hij diens achternaam niet, dus niemand had iets in de gaten gehad, totdat wij elkaar tegenkwamen.
Terwijl we samen met de wasmachine naar zolder zwoegden, ging het door me heen wat er nu zou kunnen gebeuren als hij een hekel aan me had gehad. Een extra kras in de verf? Gewoon de hele wasmachine loslaten, waardoor ik piepend en reutelend onder aan de trap met dat apparaat boven op me zou komen te liggen? DAT was het moment dat ik het echt wist: onderwijs is investeren in de toekomst. Niet alleen de toekomst van je leerlingen, maar ook in die van jezelf en je eigen kinderen.