blad nr 17
8-10-2005
auteur . Overige
Het moment

Opgewekt deuntje

Een warme zomermiddag. Zevende en laatste uur in 2-ulo, mijn eerste onderwijsjaar (1960). Het lokaal ligt op de begane grond en grenst aan de speelplaats. Alle ramen staan open. Plotseling klinkt een vrolijke fluittoon door de klas. Een aantal leerlingen begint onderdrukt te grinniken, anderen kijken verrast achterom. Het geluid komt rechtsachter uit de klas. Misschien zit er iemand onder de vensterbank op de speelplaats?
Opnieuw klinkt het vrolijke deuntje. Terwijl ik ondanks het gelach in de klas gewoon doorpraat, loop ik naar het raam rechtsachter en kijk naar buiten. Daar heeft niemand zich verscholen. Verder staat er achter in het lokaal een glazen kast en daaronder twee schuifkastjes. Daarin zou alleen een kleuter zich kunnen verschuilen.
Terwijl ik terugloop naar mij tafel weerklinkt het bekende geluid. Een hilarisch gelach barst los. Ik begin rood aan te lopen en zeg dat het nu wel leuk is geweest en dat het afgelopen moet zijn. Inderdaad is het nu een tijdje stil, de spanning is te snijden. In het klassenboek noteer ik de absenten. Dat is er maar een: Pietje Verbraak, de kleinste van de klas. Ineens begrijp ik het. Hij is de enige die in het schuifkastje achterin de klas past. Daar zit hij in!
Zal ik hem ontmaskeren of laten zitten tot het einde van de les? Tijd om na te denken heb ik niet, want weer klinkt het opgewekte deuntje.
“Jongelui, als dit geluid nog een keer door de klas klinkt, blijven jullie allemaal een half uur na”, zeg ik heel kalm. Gemor alom, sommigen kijken mopperend achterom. Niemand verraadt Pietje. Die durft niet meer te fluiten. De les kan ongestoord verder gaan en drie minuten voor tijd verlos ik de flierefluiter uit zijn benauwde kastje.

Peter Goedbloed, Leiderdorp