- blad nr 10
- 14-5-2005
- auteur . Overige
- Opinie
ID'ers aan de kant gezet
De landelijke overheid heeft besloten te bezuinigen op de reïntegratiegelden; de lokale budgetten zijn verminderd. Scholen in Rotterdam zullen hierdoor straks een, twee tot zelfs vijf mensen moeten missen in het dagelijkse onderwijsproces. Het aandringen van schoolbesturen op behoud van ID-banen binnen het onderwijs, heeft helaas niet tot een positief resultaat mogen leiden. Als politiek Den Haag niet tot een ander inzicht komt, zullen we ons echt bij deze maatregel moeten neerleggen.
Natuurlijk is het nooit de bedoeling geweest dat een enkele ID’er de zogenoemde gecreëerde werkplek op een school wel vijftien jaar bezet kon houden. Werkervaring opdoen en doorstromen naar een reguliere werkplek was immers de oorspronkelijke opzet van het in- en doorstroomsysteem. Frappant is echter dat Rotterdamse onderwijsbesturen er in december 1997 zeer op gebrand waren om de op dat moment al jaren prima functionerende ID-werknemers van de destijds bemiddelende instantie (Nieuwe banen Rotterdam werkt) over te nemen. Zij kregen nog voor 1 januari 1998 een vaste aanstelling. De betreffende ID’ers moesten wel bereid zijn iets van hun maandelijkse beloning in te leveren en, zoals ieder werkzaam bij het Rotterdamse openbare onderwijs gewoon is, worden aangemeld bij een particuliere ziektekostenverzekering en een pensioenfonds. De toen in alle haast gemaakte overstap bleek voor menigeen een onverstandige. Men verloor hiermee zonder het te weten de aanspraak op eerdere voorzieningen, zoals huursubsidie. Een weg terug was er niet. Met deze overstapmogelijkheid werd natuurlijk wel duidelijk aangegeven dat de veronderstelde reïntegratieplaatsen in werkelijkheid al heel regulier zouden moeten zijn.
Paplepel
Deze groep ID-medewerkers is nu diep in het hart geraakt en de betreffende scholen niet minder. Aan de werkdruk van directeuren en leerkrachten kan immers niets meer worden toegevoegd. Men lijkt absoluut niet te beseffen dat zodra een kind tegenwoordig aan een school wordt toevertrouwd, de paplepel grotendeels meeverhuist. Verwacht men nu werkelijk van de leerkrachten dat zij straks, ergens na schooltijd, de handen nog uit de mouwen kunnen, zullen of willen steken voor de ‘gecreëerde’ klussen, als opnemen, bestellen, bijhouden, sjouwen, controleren, herstellen, bijvullen, weghalen, opvegen, uitpakken, weggooien, ontstoppen, ophangen, doorgeven, kopiëren, natrekken, organiseren, assisteren, afgeven, ophalen, uitdelen, schoonmaken, aanvullen, afwerken, waarschuwen, corrigeren, openen, sluiten, opruimen, repareren? En wie zou er nog een stukje administratie voor zijn rekening willen nemen?
Welnu, dat hoeft zeer waarschijnlijk niet. De gemeente Rotterdam heeft namelijk wel besloten om het totale aantal van 6000 ID-banen te reduceren tot 3000, maar tegelijkertijd komen er ook weer 3000 ID-banen nieuwe stijl bij. Dit maal voor de duur van maximaal anderhalf jaar, voor nieuwe werklozen en, let wel, niet beschikbaar voor de huidige ID’ers. Voor scholen zal dus wellicht de mogelijkheid weer ontstaan om van een tijdelijke conciërge, een tijdelijke klassenassistent of een tijdelijke administratieve kracht gebruik te maken. Over budget om dergelijke krachten gewoon in dienst te nemen, beschikken scholen, zeker basisscholen, niet. Er zit niets anders op dan het te accepteren. Dat zal ik ook moeten doen met de oproep van de dienst sociale zaken en werkgelegenheid.
Desillusie
De hele gang van zaken valt me geenszins mee. De voldoening van alledag dreigt om te slaan in paniek en de wanhoop veroorzaakt langzaam een psychische dreun. ‘Komt tijd, komt raad’, lijkt de enige remedie. Had ik veertien jaar geleden als herintredende vrouw maar niet direct aan de vraag beantwoord en nog een ‘carrière’ overwogen. En was ik zeven jaar terug maar niet zo plompverloren ingegaan op het aanbod van een vaste aanstelling bij het bestuur openbaar onderwijs Rotterdam. Toen is de suggestie gewekt dat de ‘gecreëerde’ werkplek uiteindelijk regulier zou worden. Maar voor alle partijen is dit op een desillusie uitgedraaid. Wat rest mij? Wachten op wat sociale zaken mij aan regulier werk te bieden heeft? Voorzien van het stempel ‘ID’ heb ik daar eerlijk gezegd niet zo veel vertrouwen in. Eigenlijk wil ik nooit en te nimmer ooit nog ID’er zijn! En waarom kom ik eigenlijk met mijn vaste aanstelling en na al die keurig afgedragen premies bij de dienst sociale zaken terecht? Zelf de arbeidsmarkt op? Dan wordt daar gezien mijn leeftijd allicht ‘de oude stempel’ nog aan toegevoegd en blijft er van dat beetje vertrouwen maar bitter weinig over.
Nee, mij rest slechts te proberen het vreselijk nare gevoel kwijt te raken en alle mensen op de werkvloer te zeggen dat het een zeer hectische maar bovenal een erg, erg leuke tijd is geweest. Ik hoop voor hen (en mijzelf) van harte dat er nog een wonder geschiedt.
Ria Oudenaarden is ID’er in Rotterdam en op dit moment nog verantwoordelijk voor de administratie van een basisschool