- blad nr 5
- 5-3-2005
- auteur . Lachesis
- Column
Slaap
Stefan wendt nu een coma voor. Een coma waar hij ruw uit ontwaakt als zijn groepsgenoten de tafel onder hem wegtrekken. We moeten in de kring, schreeuwen ze enthousiast. Als een zombie volgt Stefan hen. Voor de klas staan twee als spoken verklede juffen-in-wording. Als zo de muziek aangaat, vertellen ze, dan dansen we als heel deftige spoken. Stefan kijkt alsof hem gevraagd wordt het trapje naar de galg op te klimmen. Hij werpt een intens moedeloze blik in mijn richting. Moet dit? Ik knik. Zijn klasgenootjes zwieren door de klas. Ze buigen, schrijden, knikken hoffelijk. Stefan doet een stap naar rechts en dan naar links. Hij steekt een linkerarm op en bevriest in de beweging. Zo goed? Nee, schud ik. Traag gaat Stefan door met zijn bewegingen. Dan loopt hij zogenaamd per ongeluk tegen Roy aan. Roy aarzelt geen moment en geeft hem een zeer onhoffelijke duw terug. Dat is koren op de molen van de zich eveneens wat ongemakkelijk bewegende Alexander. Binnen de kortste keren is de deftige spokendans veranderd in een vechtscène uit een stomme film. De stagiaires stormen op de kluwen jongens af en halen Stefan eruit. Ga hier maar staan, briesen ze, terwijl ze op een plek naast de deur wijzen. Stefan kan een grijns nauwelijks bedwingen als hij naar me kijkt. Dat heb ik er nou van als hij zo dom moet dansen.
Na een half uur komen er twee andere stagiaires de klas binnen. Een nieuwe workshop. Stefan, doe je ook weer mee, vraag ik met een meedogenloze glimlach. Zuchtend sjokt Stefan naar zijn plaats in de kring. Het duurt niet lang of hij ziet opnieuw kans zijn klasgenootjes te ontregelen. Hij kijkt daarbij uitdagend naar de leiders van de workshop. Mag deze duw? O mooi, dan mag deze duw misschien ook. De leiding weet zich geen raad met dit gedrag en besluit net te doen alsof ze het niet waarneemt. Stefan begint duidelijk plezier te krijgen in deze middag. Ik steeds minder. Als ik het niet meer aan kan zien, verwijs ik hem zelf maar naar de plek naast de deur. Stefan doet nu geen poging meer zijn grijns te bedwingen. Dank u wel, juf. Als de stagiaires van de derde workshop binnenkomen, staat Stefan nog steeds naast de deur. Doe je ook gezellig mee, vraagt een van hen. Stefan voegt zich schouderophalend bij de anderen. Hij geeft zichzelf een minuutje. Hij heeft echter buiten de waard gerekend. Een van de twee stagiaires heeft hem vanaf het eerste moment in de gaten. Ze stelt zich naast hem op en volgt al zijn bewegingen. Stefan doet manmoedige pogingen om de opdrachten opnieuw te dwarsbomen maar hij slaagt er niet in om buiten haar gezichtsveld te raken. Ook lukt het hem niet om naast de deur terecht te komen. De stagiaire houdt vol maar wordt steeds kwader. Als de les is afgelopen, plant ze Stefan driftig op een stoel en gaat op de tafel voor hem zitten. Dan steekt ze een tirade af. Een lange tirade. De klas loopt leeg. De school gaat uit. Stefan kijkt hoopvol in mijn richting. Ik doe alsof ik slaap.