blad nr 22
18-12-2004
auteur . Overige
Het moment

Harry

Het was een lastige vier-havo. Vooral Harry van der Wal kon behoorlijk provoceren, was slim genoeg, maar zei me te vaak dat hij het allemaal niet begreep, omdat hij graag mijn standvastigheid testte. Zo ook tijdens een les over de gevoelswaarde van woorden. De betekenis van de woorden regering, bewind en regime was gewoon hetzelfde, volgens Harry. Ik besloot tot een paardenmiddel en maakte misbruik van zijn naam: “Stel dat ik ‘Van der Wal’ zou veranderen in ‘Van der Walletjes’, dan zou bijna niemand denken ‘ach ja, grappig, een verkleinwoord’, maar iedereen zou aan de hoeren denken en dat met jou in verband brengen. De gevoelswaarde van wal is nu eenmaal anders dan van walletjes.” Ik kreeg - wat kunnen leerlingen toch onsolidair zijn - de lachers op mijn hand. Harry vond het niet leuk en zei: “Jou krijg ik nog wel.” Dat ‘jou’ beviel me niet, maar ik liet het zo.
Nu zat er in die klas ook een wolk van een meid, Ina de Bie, mooi, blond, welgevormd en schijnbaar onbedorven, al weet je dat nooit zo zeker. Een paar weken later probeerde ze iets duidelijk te maken van haar gevoelens over een gedicht. Ik begreep haar niet helemaal en zei: “Het is wat vaag, In…”, ik schutterde wat. Uit de klas klonk de stem van Harry: “Dat was echt vag-Ina, kut met andere woorden. Het is maar dat je het weet.” Ik protesteerde zwakjes om haar deugd te beschermen en mijn eer te bewaren, maar het kwaad was geschied. Ina met een nog blozender hoofd, de klas rumoerig en ik, ik wilde nog even zeggen dat ik graag zelf mijn eigen woorden in mijn mond legde.

Frans Konincks, Heemskerk