blad nr 20
20-11-2004
auteur . Overige
Het moment

De laatste les

Uitgeput zit ik nog even in het lege klaslokaal. Mijn eerste lesuur 3-vmbo zit er op. Het ging nou niet bepaald goed. De leerlingen schreeuwden overal dwars doorheen. Halverwege het uur had ik er al drie uitgestuurd. Een zittenblijver gaf - zonder dat hij de beurt had - feilloos antwoord op al mijn vragen, zodat niemand ergens over hoefde na te denken. Ik schrijf een pijnlijk eerlijk verslag in mijn logboek.
Dan gaat de deur open. Twee meiden komen binnen. Een van hen heb ik net naar de directeur gestuurd. Ze begint tegen me te schreeuwen. Wie ik wel denk dat ik ben om haar eruit te sturen? Ze deed helemaal niets verkeerd, ze deed juist als enige mee. Het schreeuwen gaat maar door, al haar frustratie komt eruit. Ik kan er geen woord tussen krijgen. Zelfs niet dat ze het nu zéker verdiend heeft. Ten slotte krijst ze: Jij hebt hier geen last van, jij bent hier straks weer weg, maar ik moet zaterdag nablijven! Jij misbruikt je macht. De deur knalt dicht.
Anderhalf uur later ben ik uitgehuild. Maar ik tril nog steeds. Nu weet ik het zeker. Het vmbo moet het zonder mijn kwaliteiten rooien. Dit trek ik niet. Dertig pubers die honderdmaal liever bezig zijn met elkaar en de liefde dan met een gedicht van Jules Deelder.
Dat ik het zelfs met haar eens ben is voor mij de laatste druppel. Ze moest een gedicht lezen dat haar niets interesseerde. Ze moest verplicht aanwezig zijn bij een vak dat ze niet zelf had gekozen. Ze werd eruit gestuurd door een lerares-in-opleiding die niet geschikt was voor het werk. Ik zou zelf ook van frustratie gaan krijsen.

Marina van Meer, Amersfoort