- blad nr 17
- 9-10-2004
- auteur E.. Prins
- Mijn collega
Mijn collega
roc Zeeland
Vlissingen
Marian Hollaers (51) maakt zich zorgen. Al twintig jaar is ze als kantinemedewerkster in dienst van het roc Zeeland, maar sinds begin dit jaar is ze gedetacheerd bij een cateringbedrijf. “We hoorden het voor de kerstvakantie en per 1 januari was het al zover.” De catering werd voor het roc te duur, weet ze. Maar ze is niet blij met de overgang. “De detachering loopt tot 1 januari 2005. Ik ben bang dat de school daarna van me af wil en ik wil absoluut niet bij de cateraar in dienst.” In de afgelopen twintig jaar heeft Marian de nodige rechten opgebouwd. Zo zou ze volgend jaar een beetje salaris mogen inleveren om minder te gaan werken en ze heeft alle schoolvakanties vrij. Ze is bang dat ze in dienst van de cateraar afstand moet doen van die verworvenheden en dat ook haar salaris minder wordt.
Marian is bovendien niet zo te spreken over het cateringbedrijf als werkgever. Voorheen voelde ze zich een beetje eigen baas ‘in haar kantine’, waar dagelijks zo’n zevenhonderd studenten en leraren van de sector techniek komen eten. Nu werkt ze met een leidinggevende en voelt ze zich een stuk minder vrij. “Ik heb het gevoel alsof ik steeds op mijn vingers word gekeken.”
Het werk heeft ze al die tijd met veel plezier gedaan. “Het is hartstikke gezellig met die jongens. Lekker kletsen.” Maar het gerommel eromheen overheerst nu een beetje. Bij de personeelsvergaderingen had ze al een paar keer iemand getroffen van de Algemene Onderwijsbond. “We kregen altijd heel snel en goed antwoord.” Ze besloot lid te worden. “Om sterker te staan bij mogelijke problemen.”