blad nr 17
9-10-2004
auteur . Overige
Column

Jennifer timmert

Vier-vmbo-t zit voor me tijdens de economieles. Zoals wel vaker is de werkverdeling als volgt: ik doe de arbeid en zij consumeren. (Zo breng je ze de economische begrippen bij.) Terwijl ik me had voorgenomen dat andersom te doen. Langzaam maar zeker begint het bij mijn pupillen door te dringen dat het volgende PTA aanstaande is. Niet in de laatste plaats omdat ik geen gelegenheid voorbij laat gaan om hun dat duidelijk te maken. Het werkt. Na een keer of vijftig waarschuwen, begint een aantal leerlingen goede voornemens te maken om ook thuis eens aan het werk te gaan. Het doet me altijd denken aan nieuwjaar, al die goede voornemens.
"Kunt u dan nog wel een keer de belastingen uitleggen?", vraagt Jeroen van achter uit de klas. Het klinkt als een uitdaging. Zo van: als u wilt dat wij gaan werken, mag u er ook wel wat meer voor doen. Ik weet uit ervaring dat uitleg achter in de klas altijd later aankomt, als dat al gebeurt. Daarom is hij aan het begin van het jaar daar ook direct gaan zitten. Dan stoor ik hem met mijn uitleg niet zo in zijn bezigheden.
Ik denk lang na. Zo lang dat ze me verwonderd aankijken. Ze weten dat zíj moeten nadenken, maar dat leraren dat ook wel eens doen… “Oké”, zeg ik, “als jij legosteentjes meeneemt. Vier kleuren, van elk tien.” Ze kijken me aan of ik kinds ben geworden, maar ze zijn er intussen aan gewend dat ik vreemde dingen voorstel. Dat doe ik graag. Ik vind het heerlijk om leerlingen op het verkeerde been te zetten. Daarom ben ik ook totaal ongeschikt om met volwassenen te werken. Die kunnen dat niet aan. Hij besluit ze voor me mee te nemen, hij heeft thuis nog wel wat. Al was het maar uit nieuwsgierigheid om te kijken wat ik van plan ben met die stenen.
“Ik wil ze anders ook wel meenemen”, klinkt het vrolijk van de eerste bank rechts van mij. Jennifer, een leuke meid om te zien, kijkt me vriendelijk aan. "Jij, legostenen?", ontvalt me, waarmee ik in opperste verbazing een rollenpatroon bevestig. En om het nog erger te maken, zeg ik: "Zeker om een poppenhuis mee te bouwen?" "Nee hoor", zegt ze. "Ik heb wel eens een konijnenhok in elkaar gezet en ik help mijn vader met timmeren." Mijn mond valt bijna open van verbazing. Het commentaar van andere leerlingen is niet van de lucht. Klinkt er iets van bewondering door in de stemmen van de jongens? Ik durf het niet te zeggen.
Het Onderwijsblad stond er voor de vakantie vol van. Iedereen reageerde op het bericht dat er meer mannen voor de klas moesten om jongens het onvervalste, echte mannenrolpatroon aan te leren. Onze timmerende Jennifer heeft dus volgens de onderzoekers van te veel vrouwen les gehad. Ik vraag me af wat er van haar geworden was als er meer mannen voor de klas hadden gestaan.