- blad nr 17
- 9-10-2004
- auteur . Overige
- Het moment
Jerome
Al een flink deel van mijn les besteden Tuba, Zehra en Esra meer aandacht aan elkaars dagelijkse beslommeringen dan aan de wiskundeopgaven. Tuba en Esra heb ik vandaag al eerder waarschuwingen gegeven, zonder al te veel resultaat. “Zeg dames, valt het niet op dat jullie wiskundeleraar wel erg veel aandacht voor jullie heeft, terwijl toch echt bekend is dat hij op mannen valt?” Tuba en Zehra snappen mijn hint en zwijgen. Esra echter schiet in een slappe lach die zal voortduren tot het einde van de les.
Zesentwintig jaar sta ik nu voor de klas, ruim twintig jaar openlijk gay. Jarenlang heb ik gewacht op de leerling die naar me toe zou komen om met me te praten over zijn of haar homoseksuele gevoelens.
Drie jaar geleden.
Jerome, een stoere knul, de rebel uit mijn examenklas, blijft lang dralen aan het eind van de les. Dat verbaast me, meestal is hij als eerste uit het lokaal verdwenen. “Is er iets?”, vraag ik, als alle andere leerlingen weg zijn. “Nou, eh, Stephan maakte daarstraks een vervelende opmerking over uw homo-zijn en dat vind ik zo lullig voor u.” “Ach joh, dat gebeurt nou eenmaal wel eens. Ik vond het trouwens niet echt vervelend.” “Maar ik wel. Het is toch niks bijzonders, iedereen is zoals-ie is.”
Ik verwachtte dat het hoge woord er nu dan wel uit zou komen… en dat kwam ook. “Kent u mijn vader?” “Nee, hoezo?” “Mijn vader is ook homo, maar daardoor is hij er toch niet minder om. Hij is gewoon een hartstikke goede vader. Maar eh, zegt u alstublieft niet tegen mijn vrienden dat u dit nu weet, want anders…”
Henk van Loon, De Bilt