blad nr 12
12-6-2004
auteur . Lachesis
Column

Twee oude zielen

Vanaf het moment dat ze elkaar in dit leven weer tegenkwamen zijn ze gewoon doorgegaan waar ze gebleven waren. Dave en Saskia. Uiterlijk zijn ze negen, innerlijk zijn ze wel honderd. Vanaf de dag dat Dave twee jaar geleden de klas binnenstapte wisten ze allebei dat ze elkaar ergens van kenden. Hun vertrouwdheid met elkaar is ongewoon. Er is niets wat ze nog niet van elkaar weten. Niets wat hen aan elkaar bevreemd. De enige onbekende factor wordt gevormd door de buitenwereld. De buitenwereld gelooft zijn ogen niet. Die grinnikt, wijst, grapt. Nimmer zagen zij zo’n hecht paar op zo’n jonge leeftijd. Grappen over hun verbond worden door Dave en Saskia echter niet opgemerkt. Hun gehechtheid is zo vanzelfsprekend dat het niet bij hen op komt dat er om gegniffeld kan worden. Omdat zij niet reageerden, verging de anderen de lust. En nu vindt iedereen het vanzelfsprekend. Alleen Okan, het duiveltje van de klas, kan zich niet bij de acceptatie van de anderen neerleggen. Is het immers niet om je dood te lachen? Kom laten we ons allemaal doodlachen.
Onlangs wilden zij hun verbond vieren, zelf noemen ze het natuurlijk verkering. De vraag was hoe. Bij elkaar televisie kijken, opperde Dave. Nee dat was niks, antwoordde Saskia. Samen naar de grote speeltuin dan? Nee dat was zo weinig romantisch. Wat dan wel? Uit eten misschien? Dave keek Saskia afwachtend aan. Ja, dat leek Saskia wel wat. Of zullen we - nu werd Dave pas echt enthousiast - samen naar de film? Ja, antwoordde Saskia, naar de film! Dat was pas echt romantisch. Zo gezegd, zo gedaan. Ze werden door een van hun ouders naar de film gereden. De ouders van Dave en Saskia zijn zo verstandig om geen obstakels op te werpen. Dat doe je niet met een stel dat al zo lang bij elkaar is.
Hun ruzies verraden een al even grote vertrouwdheid. Ze maken al ruzie sinds oeroude tijden. Zij blaast zich op tot reusachtige proporties en slingert hem ten overstaan van het hele schoolplein verwijten naar het hoofd. Hij loopt rood aan, implodeert en slaat onverhoeds op de vlucht. Zij zet de achtervolging in en blijft hem met haar imponerende gelijk om de oren slaan. Vaak ziet Okan kans om op zulke momenten een denkbeeldige camera draaiende te houden en achtervolgt hij hen naar alle uithoeken van de school. De vluchtpoging van Dave is altijd tevergeefs. Saskia laat niet af. Deze kwestie zit haar, zo beweert zij, al tijden dwars. Nu zal zij haar gelijk halen. Al moet ze hem achtervolgen tot in hun volgende leven. Deze echtelijke twisten, die meestal voor de hele schoolbevolking te volgen zijn, worden altijd op dezelfde wijze bijgelegd: hij geeft toe. Niet te veel weliswaar maar net genoeg om haar tevreden te stellen. Als zij tevreden gesteld is dan wil zij ook wel iets toegeven: ze had het niet zo moeten zeggen. Ze had het best wat aardiger kunnen zeggen, bij nader inzien. Dave is erg gelukkig met deze opmerking en vergeeft het haar allemaal graag. En met ogen vol genegenheid voor elkaar besluiten ze hun klas weer op te zoeken. De enige die niet tevreden is Okan. Teleurgesteld bergt hij zijn denkbeeldige camera op.