blad nr 9
3-5-2003
auteur . Lachesis
Column

Met verve

De gebeurtenissen in deze klas vertonen grote gelijkenis met een soap. Na slechte tijden breken immer goede tijden aan. Na tijden van gedoe en nog meer gedoe breken tijden vol plezier en saamhorigheid aan. Ze kunnen geweldig feestvieren. Er hoeven maar een paar maten muziek te klinken en hup, daar deint het hele stel al op de stoelen heen en weer. Een muziekles geven is een feestje, waar alleen de bel een eind aan mag maken. Ze zijn geen moment bang dat ze vals zullen zingen. Al na één keer voorzingen galmen ze het lied uit volle borst mee. Bij de tweede keer haken ze in en buigen ze vrolijk van links naar rechts mee. Een feest in een Bierstube is een gezapig onderonsje vergeleken bij deze muzieklessen.
Het kost me geen enkele moeite om vrijwilligers te vinden voor de maandsluiting. Presenteren, uitbundig zingen, in malle uitdossingen gehuld over het podium kruipen, ze draaien er hun hand niet voor om. Ze smeken me om een hoofdrol, ze zijn diep en diep bedroefd als ze buiten de boot vallen. Het theatrale waar deze klas het patent op lijkt te hebben is een groot voordeel op zulke momenten. De kleine, verlegen Maggie schittert in haar rol als aanvoerder van een piratenschip. Denice, de ongekroonde koningin van alle soapverwikkelingen, laat zich als presentatrice van haar meest amusante kant zien. Boris, die zich in de klas slecht kan concentreren, vergeet nu geen enkele zin en geen enkele handeling. De zwier, de enorme joie de vivre als ze daar staan op dat toneel. Op zulke momenten stijgt deze klas boven zichzelf uit. Zoals ze elkaar binnenkort ongetwijfeld in een uithoek van het plein weer de peilloze diepte in zullen trekken. Want ook dat doen ze met theatrale zwier. Met joie de vivre.
Er zijn kinderen die erin slagen zich aan deze dynamiek te onttrekken. Uit zichzelf. Van nature. Jochem bijvoorbeeld. Hij lijkt niet onder de indruk van alle plotselinge erupties om hem heen. Hij raakt er ook nooit bij betrokken. Hij kijkt naar de gebeurtenissen als was het een film. Soms verbaast het hem wat hij ziet, soms lacht hij er hartelijk om, meestal haalt hij zijn schouders erover op. Thomas maakt ook zelden deel uit van al deze toestanden maar ze verontrusten hem wel. Hij tobt er vaak over. Er verschijnt dan een diepe rimpel in zijn voorhoofd, een bezorgde blik in zijn ogen. Wat beweegt zijn klasgenootjes toch? Maggie deed het afgelopen jaar iets dappers. Van een onzeker, huilerig meisje ontwikkelde ze zich tot een zelfbewuste, pittige meid. Maggie kijkt thuis nooit naar soaps. Ze wist dan ook niet wat haar overkwam toen al haar vriendinnen de bij deze programma’s opgedane kennis met verve toepasten in hun eigen levens. Al dat geroddel, gestook, dat warmhartige aantrekken en koelbloedige afstoten verwarde haar zeer. Ze zocht hulp bij haar ouders en leerkrachten en vocht zich er doorheen. Elke keer als er iets vervelends gebeurde, moest ze er een beetje minder om huilen. Tot de dag aanbreekt dat het haar niet meer raakt. Als Melissa plotseling met de rug naar haar toe gaat zitten, grijnst ze alleen maar naar me. Is ze boos, gebaar ik. Maggie heft haar handen in de lucht ten teken dat ze het niet weet. Ik maak een wegwerpgebaar. Laat haar maar. Maggie stemt lachend in.