blad nr 20
20-11-1999
auteur . Overige
Column

Van de Camp

Vorige week behandelde de Tweede Kamer de onderwijsbegroting voor het jaar 2000. Het was ogenschijnlijk een rustige behandeling (de Waddenzee pakte de meeste aandacht), maar als je al het gezegde op je laat inwerken kom je tot de ontdekking dat er een aantal onderwerpen aan de orde is geweest met een grote, soms brisante, politieke lading. Ik noem er drie:
De bekostiging van het onderwijs. Het onderwijs aan leerplichtige leerlingen is voor honderd procent een verantwoordelijkheid van de overheid. Maar dat is gemakkelijk gezegd. En minister Hermans zei vervolgens dat het een politieke discussie is om te bepalen hoe hoog die honderd procent bekostiging moet zijn. Maar dat is te gemakkelijk. Waarom al die (normstelling)discussies over Londo en het rapport-Kolthof over het voortgezet onderwijs? Honderd procent bekostiging is objectief vast te stellen, maar het vraagt een enorme politieke moed om het te realiseren. Soms lijkt het wel of minister Hermans te vriendelijk of te handig is voor dit soort discussies. Intussen gaat de tweedeling binnen ons onderwijs gewoon door. Basisscholen met rijke ouders permitteren zich nu eenmaal meer dan scholen met armere ouders. In het voortgezet onderwijs schrijdt dat proces nog harder voort. Kortom, een politiek probleem van de eerste orde, dan is niet-boren in de Waddenzee peanuts!
De onderwijsprestaties van allochtone leerlingen. Grote zorgen zijn hier op zijn plaats, maar in het diepst van mijn hart ben ik het met staatssecretaris Adelmund eens: wat is er allemaal al niet bereikt en welke resultaten bereiken we op korte termijn? Wie in een grote stad woont, zoals ik, ziet dat heel veel allochtone leerlingen het gaan redden. Er is geen land ter wereld waar zulke grote groepen kinderen zo snel emanciperen. We moeten blijven opletten, niet elkaar de put in praten.
Het tekort aan leraren. Opmerkelijk vond ik ook dat minister Hermans ruiterlijk toegaf dat het lerarentekort niet op korte termijn is op te lossen. Maar is dit niet een misplaatste vorm van eerlijkheid? In een land waar aan zorg (terecht, maar lang niet iedereen is ziek) en sociale zekerheid (terecht, maar lang niet iedereen is werkloos) nog steeds meer wordt uitgegeven dan aan onderwijs (te weinig, onderwijs kent de meeste deelnemers) zou toch een nieuwe prioriteit gesteld moeten kunnen worden als het om de leraar gaat. Het tekort wordt namelijk alleen maar groter: de vergrijzing, de tekorten op de arbeidsmarkt, nu reeds gaat veertig procent van de afgestudeerden van lerarenopleidingen naar een andere sector, veelal ict-bedrijven: betere salarissen en die verdraaide lease-auto. Het lerarentekort is wel op te lossen, meer geld (dat is er, als je maar prioriteiten stelt, geldt ook voor mijn eigen partij, derhalve geen algemene lastenverlichting meer), functie- en taakdifferentiatie en een milde vorm van competentiebeloning. Wie durft?
Tot slot dit: ik houd van politici die hun emoties tonen, de pers dendert er overheen, maar wij zijn ook mensen, zij niet?