blad nr 9
1-11-2024
auteur L. Douma
Commentaar

Op achterstand

Op Nederlandse scholen zitten kinderen die zich hier niet thuis voelen. Omdat hun ouders, of zelfs grootouders, in een ander land geboren zijn. Sahin Yildirim wil dat gevoel bij ze wegnemen. Hij is zelf geboren in Turkije en kwam op zijn twaalfde, ongeletterd, naar Nederland. Nu gaat hij scholen langs met inmiddels bejaarde voormalig ‘gastarbeiders’ om te vertellen over hun migratie. Over hoe hard ze hebben gewerkt toen de Nederlandse economie in de jaren zestig van de vorige eeuw overuren maakte en er net als nu meer banen waren dan dat er personeel was. Om hun nageslacht en dat van andere oud-gastarbeiders te laten zien: jij hoort hier. Journalist Lisanne van Sadelhoff ging met hen mee naar een Utrechtse basisschool en schreef een artikel (pagina ..) over wat ze in het Engels zo mooi belonging noemen of het ontbreken daaraan.
In ‘Hoe toegankelijk is ons hoger onderwijs?’ op pagina .. speelt dat ‘thuishoren’ ook een belangrijke rol. Studenten met een lichamelijke beperking of migratieachtergrond staan nog steeds op achterstand in het hoger onderwijs. Toegankelijkheid op papier, wordt nooit werkelijkheid als je sociale mechanismen als vooroordelen en verschillen in sociaal en cultureel kapitaal niet onder ogen ziet, stelt hoogleraar Eddie Denessen in het artikel.
Aan deze verhalen moest ik denken toen ik recent in de Volkskrant las dat hoogopgeleide moslims in Nederland vaker overwegen terug te gaan naar het land van hun voorouders. Uit onderzoek blijkt dat discriminatie ertoe kan leiden dat mensen met een migratieachtergrond zich distantiëren van hun Nederlandse identiteit, ook als ze hier geboren zijn. De Volkskrant voert Mohammed op, een zoon van Afghaanse vluchtelingen die werkt als docent in het voortgezet onderwijs. ‘Ik heb heel lang geprobeerd me aan te passen aan de Nederlandse samenleving’, vertelt hij. ‘Maar als je je niet volledig conformeert, blijven Nederlanders je zien als vreemdeling.’ Samen met zijn vrouw Yasmine Marokkaanse roots, studeert pedagogische wetenschappen en hun pasgeboren kind vertrekt hij over anderhalf jaar naar Marokko. Voorgoed. Is het idee.
Wat moet Sahin Yildirim verdrietig zijn geworden toen hij dat las.