- blad nr 8
- 1-10-2024
- auteur R. Wisman
- Flashback
'Zij zag iets in mij'
“Als klein meisje al wilde ik niets liever dan ballerina worden. Prachtig vond ik die dansers en danseressen in maillots en tutu’s op spitzen. Op televisie keek ik met mijn ouders naar het nieuwjaarsconcert en dan genoot ik van de beelden van het ballet.
De gerenommeerde balletschool van Steffa Wine tegenover mijn kleuterschool in Amsterdam-Slotermeer oefende op mij een magische aantrekkingskracht uit. Daar les hebben, behoorde niet tot de mogelijkheden. Voor mijn ouders was ballet ongezond, op van die spitzen en met de voeten naar buiten, en bovendien was die school te duur. Meedoen aan een kinderles voor een gulden per keer mocht wel. Dat deed ik vanaf mijn zesde en ik nam het bloedserieus. Uit de bieb haalde ik een boek met oefeningen en -houdingen en mijn vader maakte een barre aan de deur in mijn kamer. Ieder vrij uur was ik ermee bezig en ik gaf zelfs andere kinderen ‘balletles’.
In het buurthuis was altijd wel dansclubje waar ik aan mee kon doen. Op mijn 16e kwam ik terecht bij een jazzballetgroep van dansdocent Inge Berning. Tussen de jonge moeders, die in mijn ogen al stokoud waren, gaf ik me volledig over aan de dansvloer en de muziek.
Als ik dans beweeg ik vrij, instinctief en onbegrensd. Na de les riep Juf Inge me bij zich. ‘Je hebt talent, je zou auditie moeten doen voor een dansopleiding.’ Haar woorden veranderden mijn leven, want ook op mijn ouders maakte de bevestiging van een professional indruk. Mijn meisjesdroom werd ineens wél een serieuze optie.
Voor de toneeldansopleiding was ik al te oud, maar de opleiding tot dansdocent kon nog wel. Helaas liep ik in het eerste jaar een blessure op aan mijn scheenbenen. Het herstelde niet, waardoor ik noodgedwongen toch een andere loopbaan moest kiezen. Ik werd secretaresse, daarna journaliste en toen ik ‘Het pauperparadijs’ had geschreven, bleek ik ineens schrijfster.
Het dansen op te moeten geven, voelde als het verlies van een identiteit. Met mijn boek ‘Ondanks de zwaartekracht’ heb ik deze ervaring omgezet in iets van waarde. Dat hielp. Als ik nu lezingen geef, benut ik iets van mijn fysieke uitdrukkingskracht die ik verder nergens kwijt kan. Op een podium voel ik mij vrij.
De bevestiging van juf Inge destijds is bepalend voor mijn leven geweest. Zij zag iets in mij waardoor ik er zelf ook in ging geloven.”
“Op een maandagavond kwam Suzanna voor het eerst binnenwandelen”, vertelt balletpedagoog INGE BERNING (65). “Ze viel meteen op. Open, enthousiast, expressief, fanatiek en toch bescheiden. Ik gaf les aan kinderen, maar ook aan dames. Zo gemakkelijk als ze zich als 16-jarige had gevoegd tussen kinderen van 8 tot 10, zo soepel bewoog ze ook tussen de jonge moeders. ‘Kom maar vooraan staan’, zei ik. Ze danste goed en was inspirerend voor anderen. Ze de stapjes snel onder de knie en had een sterk sportief lichaam. Ik heb genoten van haar ‘Ondanks de zwaartekracht’ en haar andere boeken. Knap dat ze haar energie heeft weten om te zetten in een ander talent.”