- blad nr 10
- 1-12-2023
- auteur R. Wisman
- Flashback
‘Zijn lokaal was één groot museum’
“Als meisje speelde ik graag buiten, maar ik verslond ook heel veel boeken. Op school wilde ik bij elk vak het beste uit mezelf halen. Welke kant ik op zou gaan, bleef lange tijd ongewis. Toen ik met theater- en zangles begon, resoneerde ineens het idee dat dit ook een beroep is dat je kunt worden. Iemand zei: ‘Moet jij niet naar het conservatorium?’ En zo geschiedde.
Theater is een vak dat nooit af is en waarin ik mezelf kan blijven verbeteren. Het leuke is dat het draait om verhalen vertellen. Op het vwo had ik verschillende docenten die daarin inspireerden, maar Jac. van Trier sprong erboven uit. Van hem had ik vier jaar geschiedenisles op het St. Odulphuslyceum in Tilburg.
Zijn lokaal was ingericht als een museum. De muren waren bekleed met landkaarten voor en na een bezetting, maar er hing ook een oude poster van Lenin in een roze afgebladderde lijst (‘kan je je voorstellen dat die bij iemand in de woonkamer hing! De vraag is waarom…’), in vitrinekasten had hij andere artefacten uitgestald: een stukje van de Berlijnse muur, het rode boekje van Mao, een kiezel van Pompeï. Tijdens de les pakte hij objecten uit de kast die hij betrok in zijn verhaal. Ook slaagde hij erin om onderwerpen van ver weg dichterbij te halen, zoals de vluchtelingencrises. Rondom dat onderwerp heerst een ver-van-mijn-bed-gevoel, maar Van Trier vertelde dan bijvoorbeeld over de Vlamingen die tijdens de Eerste Wereldoorlog naar Nederland vluchtten en dan voelt het ineens alsof het jou ook kan overkomen. De impact van het vluchten is hetzelfde. In die beleving nam hij je mee, ook als hij vertelde over ons slavernijverleden en extreme politieke bewegingen. Zaken die helaas van alle tijden zijn. Hier kritisch naar kijken, helpt ons de geschiedenis te duiden, maar bovenal elkaar in het nu beter te begrijpen.
Van Trier liep bevlogen rond in zijn lokaal en krijtte geestdriftig op het groene bord. Met de komst van de overheadprojector en het digiboard verdween het krijtstof op zijn kleren. Jammer eigenlijk, want een beetje stof symboliseert het verstrijken van de tijd die hoort bij het vak. In de les blies hij het eraf of deed het opwaaien. Open en nieuwsgierig zette hij je aan het denken over hoe knap de mens zich ontwikkelde en tegelijkertijd zo dom blijft om steeds dezelfde fouten te maken. Zo’n geschiedenisdocent, die het verleden in steengoede verhalen met het heden verbindt, heeft iedere opgroeiende tiener nodig.”
[kader]
Jac. van Trier (62) is werkzaam van 1988 tot nu op het St. Odulphuslyceum in Tilburg:
“Nandi spreidde als leerling dezelfde energie tentoon zoals zij nu doet tijdens musicaloptredens. Voor een opdracht met presentatie transformeerde ze het lokaal in het decor van De Wereld Draait Door. Na de begintune interviewde ze een medeleerling die Anne Frank speelde. De klas was muisstil en ik was onder de indruk van Nandi’s inhoudelijke kennis, creativiteit en vindingrijkheid. Chapeau Nandi!”