blad nr 8
1-10-2023
auteur L. Rötgers
Column

Diverse docenten werden versleten, niet eentje bleek capabel

Een aantal maanden geleden schreef ik een weinig complimenteuze column over Dennis Wiersma, toen deze net was aangetreden als minister. Ik viel hem lelijk aan op zijn gebrek aan ervaring en kennis. Toch heeft hij mij niet grensoverschrijdend opgebeld, wat ik om ijdele redenen eigenlijk wel jammer vind. Inmiddels is onze man niet alleen opgestapt, maar ook demissionair. Dan ben je pas echt weg en dat is in zijn geval prima. Wellicht dat iemand hem pestcoördinator kan maken op een grote scholengemeenschap.
Er is dus weer een kabinetsperiode voorbij zonder concrete veranderingen ten bate van het onderwijs. Dat is niet langer acceptabel.
In het afgelopen schooljaar versleet mijn mentorklas diverse docenten wiskunde, waarvan er niet eentje capabel bleek. Toen dit een slagveld aan rode cijfers opleverde tijdens de eindrapportvergadering, konden we geen andere oplossing bedenken dan de gezakte kandidaten toch maar te bevorderen. Vervolgens leverde een behoorlijke reguliere vacature Nederlands precies nul reacties op, niet eens een zichzelf overschattende postbezorger ofzo, terwijl die altijd zulke leuke brieven sturen. Aan het begin van het schooljaar bleken diverse collega’s enigszins boven hun theewater te zijn, waardoor onze sectievoorzitter in allerijl besloot tot langdurig ouderschapsverlof. Bovendien bleek een sectiegenoot zich met terugwerkende kracht te hebben bezwangerd. Stand van zaken: 3,0 fte vacature. En voordat mijn directeur roept dat ik slechte reclame maak voor zijn school: ik hoor van vrienden en bekenden dat het in het westen van het land nog veel erger is.
Er is sprake van een domino-effect. Het is weinig plezierig om mee te varen op de Titanic, ook al speelt het orkestje nog zo hardnekkig door. Capabele, energieke en jonge collega’s verlaten veelal na enkele jaren het onderwijs, ouderen gaan met vervroegd pensioen. Het is wel mooi geweest. In de plaats daarvan treedt een leger uitzendkrachten, zij-instromers en ander onderwijsgevend personeel van bedenkelijke herkomst aan of nog erger: helemaal niemand.
Niets is pijnlijker dan niet kunnen voldoen aan standaarden die je zelf hebt gesteld. Zo komen we weer terug bij de politiek. Langzaam komt de verkiezingscampagne op gang. Het valt mij op dat het thema onderwijs zorgvuldig door alle partijen wordt vermeden. Te gevoelig, te lastig uit te leggen, te moeilijk op te lossen. Zelfs de nieuwkomers als NSC en BBB houden hun mond over de hevige betonrot die is toegeslagen in het fundament van onze samenleving. Ze schilderen liever de voordeur of slaan de paaltjes van het tuinhek nog eens ferm de grond in. Dat het huis erachter instort, maakt niet uit. Dat duurt namelijk nog wel langer dan vier jaar.