blad nr 8
1-10-2023
auteur M. Dubbelman
Column

Wie zulk inspannend werk doet, hoeft toch niet ook nog schoon te maken?

Een tijdje terug vertrok mijn man, die als ambtenaar net als ik voor de Nederlandse overheid werkt, na een lange vakantie op een onchristelijk vroeg tijdstip bepakt en bezakt naar zijn werk.
De avond ervoor plunderde hij onze bijkeuken. Alles was weg: de schoonmaakdoekjes, al mijn schoonmaaksprays, maar ook onze kanariegele ramenzuiger met vuilwater-opvangreservoir. Alles sleepte hij mee naar zijn glimmende snelwegkantoor.
Die week werkte hij meteen dubbele uren. Doodmoe kwam hij thuis. Voordat hij überhaupt aan zijn feitelijk werk toekwam, had hij eerst een eindeloze hoeveelheid muizenkeutels moeten verwijderen van het luchtverversingssysteem. Triest, dat het schoonmaakbudget voor overheidskantoren tegenwoordig zo krap is, dat hardwerkende ambtenaren ook moeten poetsen.
Maar, ik snap hem wel hoor. Ik vind het óók fijn om het schooljaar met schone ramen, niet plakkende trapleuningen/tafels/kastjes/laatjes en in een muizenkeutelvrij lokaal te beginnen. Maar vreemd is het wel dat onze werkplek-omstandigheden zó verschillen.
Ik heb de afgelopen jaren namelijk nog nooit zelf de wasbak in mijn klaslokaal schoongemaakt, omdat de schoonmaakploeg geen tijd had. Gelukkig maar, want ik ontvang toch elke dag hordes kinderen in een te krappe ruimte en dan is een goede hygiëne misschien nog wel veel belangrijker dan in die gigantische kantoortuin, waar mijn man sinds corona toch vaak in zijn eentje zit te werken.
Zoals ik al zei; mijn man en ik zijn allebei in dienst van de Nederlandse overheid. Het enige verschil is dat zijn ambtenarensalaris tien dagen eerder wordt overgemaakt dan mijn leerkrachtenloon. Voor het overige zijn onze functies behoorlijk gelijk.
Feitelijk zitten we allebei in het advieswerk. Ik adviseer kinderen hoe te handelen als ze werkwoorden willen vervoegen. Ook geef ik advies op het gebied van de veiligheid. Zo raad ik ze aan om op hun stoel te zitten en niet in de vensterbank voor het open raam te staan.
De inhoud van mijn mans advieswerk lijkt veel op het mijne. Zo adviseert hij mensen die een windmolenpark willen bouwen, dat niet te dicht in de buurt van huizen te doen. Ik vertel kinderen dat ze zachtjes moeten doen, zodat we niet allemaal compleet overprikkeld raken.
Net als ik heeft mijn man te maken met partijen, die weliswaar figuurlijk in de vensterbank gaan staan. Dan willen ze een autobrug op een plek waar het echt niet kan en dan reageren ze, net als sommige kinderen, compleet verbolgen, als hij ze erop wijst dat hun actie werkelijk tegen alle (wettelijke) voorschriften ingaat. Iemand die elke dag zulk inspannend werk doet, zou toch eigenlijk niet ook nog schoon hoeven maken?