blad nr 7
1-9-2023
auteur A. Aynan
Column

Ik zag een student als de bliksem haar telefoon verstoppen

Weleens What de f*ck? door de klas geschreeuwd? Nou ik wel. En f*ck niet met een ‘u’, maar met een ‘a’, want die eerste is ‘beschaafd’ en de ander is straat. Om mijn zogenaamde street credibility aan te zetten zei ik niet ‘the’ maar ‘de f*ck’. Wat boosheid met het straatleven te maken heeft, weet ik overigens niet. Misschien wilde ik laten zien dat er niet met me te sollen viel. Overigens was ik niet echt kwaad, maar functioneel boos. Net zoals de aloude filmwet ons leert: nooit naakt, behalve als het nodig is om het doel te bereiken.
Het hele ‘boze’ gebeuren vond voor een naderend moeilijk examen plaats én mijn vriendin kon ieder moment bevallen. Er stond bij iedereen nogal druk op, zullen we maar zeggen.
Om die spanningen bij de studenten enigszins te kalmeren en het zelfvertrouwen een kontje te geven, behandelde ik een proefexamen in de les, op voorwaarde dat ze geen foto’s maakten van de powerpoint. Alleen de aanwezige studenten zouden zo profiteren van dit mazzeltje.
Ik draaide mij na een stiftaantekening weg van het bord en zag een student helemaal tegen de afspraak als een bliksem haar mobiel verstoppen, waar ze zojuist mee fotografeerde. Toen zei ik dus u-weet-wel.
Nu Zonn een zusje heeft ik zal haar op deze plek Dott noemen en ik met zorgverlof ben, geef ik haar op het donkerste punt van de nacht een flesje. De straten en de lucht boven de stad zijn dan baksteenstil. Het enige geluid komt van Dott die haastig de melk tot zich neemt. Na het voeden verschoon ik haar en klop ik Dott op de rug tot een van de fundamenteelste zaken van het nieuwe leven gebeurt: boeren. Zonder kun je niet verder. Het is een soort van lichamelijk reflecteren.
Daarna liggen we samen op de bank tot het zoet van de slaap ons bij de volgende morgen aflevert.
Als ze soms na het knuffelen nog geen slaap heeft en even wil rondkijken, pak ik vaak mijn mobiele telefoon terwijl Dott op mijn borst ligt. Op een van die momenten dacht ik terug aan het F-voorval. De rust van de nacht deed mij inzien dat de theatrale uitspatting niets had uitgehaald. Ondertussen lag ik boven het hoofd van mijn drie weken oude baby in het blauwe licht van het wereldwijde web op mijn telefoon te kijken. En dat was natuurlijk het probleem. We kunnen het ongewenste mobiele telefoongebruik van leerlingen en studenten niet corrigeren als wijzelf te pas en onpas in het onmetelijk diepe, verslavende blauwe licht loeren. Het gezegde gaat dat it takes a village to raise a child. De inzet daarvoor is van iedereen nodig. En sommige zaken moet je gewoon in je eentje doen en dat heet fatsoen. Om te beginnen bij mezelf.