- blad nr 5
- 1-5-2023
- auteur M. Lange
- Flashback
‘Bij haar kon iedereen goed toneelspelen’
In het eerste jaar was het voor mij nog makkelijk om toneel te spelen, ik deed het vol overgave. Ik was nog best kinderlijk. Ik was nog helemaal niet bezig met kleren en make-up, toneelspelen was voor mij als buitenspelen en tikkertje doen. In de dramalessen kon ik diezelfde energie kwijt. In het tweede jaar was ik me meer bewust van mezelf en schaamde ik me meer. Maar zij stelde je op je gemak. Ik had in een toneelstuk de rol van een oude oma en ik vond het heel eng en trilde heel erg. Toen zei zij: ‘Oude oma’s trillen, toch, dus dat doe je heel goed.’ Een andere keer moest ik spelen dat ik boos was. Ik had een theepot in mijn hand en moest een kamer binnenkomen. Ik liep boos het toneel op en besloot de theepot heel hard op tafel te zetten. De hele pot spatte uit elkaar, ik had alleen nog het handvat vast. Iedereen viel helemaal stil. En ik ook, shit ik heb iets kapot gemaakt, ging er door mijn hoofd. Maar zij riep doorspelen, doorspelen. Zij maakte er gewoon iets van dat bij het toneelstuk hoorde. Zo kon je nooit iets fout doen. We voerden ook een toneelstuk op voor onze ouders. Zij zorgde dat iedereen een rol had die bij hem of haar paste. Ik vond het leuk om een komische rol te hebben.
Op een gegeven moment werd zij ernstig ziek en kwam ze niet meer op school. Ik zat toen bijna in het laatste jaar. Iedereen op school vond het heel erg. Omdat ze voor veel leerlingen de favoriete docent was, vonden we het oneerlijk waarom juist zij zo ziek werd. In mijn herinnering was zij een aanwezige vrouw, ook qua verschijning, ze droeg altijd wilde en wijde kleren. Toen kwam ik haar een keer tegen in de stad, ze was afgevallen en dun. Zij overleed toen ik nog op school zat. In de aula hebben we een ceremonie voor haar in elkaar gezet.
Ik herinner me dat we een keer een grap uithaalden op school en ons verstopten in een soort paal en zo door school bewogen. Voor straf moesten we ons melden bij de conciërge. Zij nam het dan voor ons op. Ze zei zoiets van: ‘Ze moesten voor mij een sociaal-experiment uitvoeren.’ Ik leerde van haar dat je mag durven. Op de middelbare school wil iedereen een beetje hetzelfde zijn, onzichtbaar zelfs. Zij liet zien dat dat niet hoefde, dat je trots mag zijn op wie je bent.”
Dorine van Kester, docent en decaan van het Vlietland college vertelt over Elwin Mentink: “Ze had oog voor elke leerling en kon iedereen motiveren het optimale uit zichzelf te halen en daarbij zelfvertrouwen te ontwikkelen. Haar korte ziekbed had een grote invloed op de leerlingen maar heeft hen ook geleerd dat je verdriet kunt delen. Samen praten, samen zingen, samen huilen. En allemaal ontdekten ze dat je als mens een inspiratiebron voor anderen kunt zijn. Ook wij als collega’s op het Vlietland zijn ons dagelijks bewust van het belang van een schoolomgeving waar iedereen zichzelf kan zijn en ontdekken, binnen een veilige haven.”