blad nr 2
1-2-2023
auteur M. Dubbelman
Column

Ik was mijn leven niet zat

De meest geventileerde opmerking richting mij, sinds ik met de deeltijd pabo begon, is: ‘Goh Marieke, dus je gooit het roer om?’ Het werd vaak niet eens als vraag gebracht, maar meer als een constatering, waar ik niks over had in te brengen.
Alsof ik door een opleiding tot leerkracht een complete metamorfose als persoon zou ondergaan. Alsof ik het werk dat ik deed, mijn man, mijn kinderen, mijn huis, mijn vrienden ja mijn totale leven zat was en het leraarschap alles zou veranderen.
Toegegeven, toen mijn man in de herfst van 2021 met een zwoele blik tegen mij zei: ‘Ik lig gewoon met een eerstejaars studente in bed’, werkte dat wel als een soort mentale botox. Net als het feit dat ik met mijn collegekaart korting krijg in de Nike-winkel. Dat ik überhaupt als 47-jarige, net als mijn 19-jarige zoon, een collegekaart én faciliteitenkaart in mijn portemonnaie heb, maakt dat ik me soms gewoon weer 21 voel.
Aanvankelijk kreeg ik vooral jeuk van de roer-om-vraag. Ik was mijn leven niet zat en mijn werk al helemaal niet. Stukjes schrijven voor de krant vind ik nog steeds enorm leuk en eervol werk. Maar het ging me inmiddels ook wat makkelijk af. Mijn comfortzone was wel erg ruim geworden: makkelijk, maar dat maakt het ook lastig om te groeien op een zinvolle manier. Op de roer-om-vraag antwoordde ik dan ook steevast met: “Ik gooi het roer niet om. Ik krijg er hopelijk nog een boot bij.”
Inmiddels leven we in februari 2023. Op zondagmiddag stap ik op mijn nieuwe boot als ik mijn lessen voorbereid en op dinsdag eind van de dag ga stap ik over naar mijn oude vertrouwde bootje.
Nu, tweeënhalf jaar later, moet ik concluderen dat mijn nieuwe boot mij naar meer nieuwe plekken heeft gebracht dan ik van tevoren had kunnen bedenken. De ervaringen die ik op die plekken opdeed, werken door in mijn leven van nu. Het roer is niet om, maar mijn koers is wel verlegd.
Ik, die nooit haar bed uit kon komen, staat nu zonder mokken om 06.00 uur op om 07.00 in de duisternis weg te fietsen. Ik, die een dag lang ongestoord (!) in een makkelijke broek en met ongekamde haren, stukjes zat te schrijven, loodst nu 29 kinderen door hun schooldag. En aan het einde van die schooldag ben ik nu niet meer totaal overprikkeld, maar gewoon voldaan kapot moe.
Ik, die al veertig jaar bekend stond om haar slordige en onleesbare handschrift, ontving het afgelopen jaar maar liefst twee complimenten, van juffen nota bene, over hoe netjes ik schreef. Ik, die vaak meteen reageerde, laat steeds vaker de zaken eerst bezinken om dan pas met een reactie te komen. Ik ben reuze benieuwd waar deze avontuurlijke reis met mezelf me nog meer gaat brengen.