blad nr 1
1-1-2023
auteur L. Rötgers
Column

Extra contract van 0,013 fte

Lang geleden werkte ik een tijdje als interim-docent, zodat ik voor iedere les die ik gaf een tarief mocht factureren. Ik werd opvallend weinig ingedeeld bij ouderavonden, schoolfeesten of studiedagen, waarschijnlijk uit vrees dat ik daarvoor ook een rekening zou sturen.
Die dagen zijn allang vervlogen en inmiddels ben ik een brave loonslaaf van de cao. Aan vrienden die in het bedrijfsleven werken, heb ik laatst eens proberen uit te leggen hoe de berekening van een werktijdfactor in het onderwijs tot stand komt. Zij verlieten, diverse flessen wijn later, hoofdschuddend mijn woning.
De calculatie van taakuren, lesuren en vakantie-uren is een behoorlijk abstract geheel, dat in de regel weinig van doen heeft met de werkelijkheid. Zo lees ik mijn urentabel dat ik ruim honderd uur per jaar aan zelfontplooiing doe, maar zie ik niets opgeschreven staan over de eindeloze hoeveelheid tijd die ik steek in het helpen van oudere collega's met hun computerproblematiek.
Ik streep het altijd maar tegen elkaar weg en zolang ik niet heel veel meer hoef te werken dan de drie dagen per week die mijn 0,6 fte feitelijk betekent, zal ik niet klagen.
Dit schooljaar waren mijn dagen wel erg vol en was ik steeds zeer laat thuis, iets wat behalve mijn gezin ook mijn teamleider was opgevallen.
'Eén van jouw klassen wordt na de jaarwisseling overgenomen door een collega, want jij werkt te veel’, zo luidde de mededeling tijdens een kort gesprek.
Na deze ingreep werk ik volgens de calculaties nu nog dertig uur per jaar te veel. Dat leek me nogal marginaal, dus ik wuifde dit gemoedelijk weg. 'Dat krijg je dan wel van mij', sprak ik joviaal. Mijn teamleider keek moeilijk en begon een lang verhaal waarin de woorden 'stichting', 'tijdelijke uitbreiding' en 'taakurenoverwerkreductie' de revue passeerden. Het kwam erop neer dat ik een tijdelijk extra contract krijg tot einde schooljaar van 0,013 fte. Fanatiek als ik ben, heb ik dat even doorgerekend en deze complexe administratieve handeling levert mij netto maar liefst 17 euro per maand extra op. Dat is toch weer een middag stoken.
Enig hoongelach viel mijn teamleider dan ook ten deel en ik heb voorgesteld aan het einde van dit schooljaar gezamenlijk exquis te gaan dineren in een deftig restaurant. Op mijn kosten uiteraard. Het leek hem duidelijk een goed plan om eens ludiek wraak te nemen op de bureaucratie, die ook hem natuurlijk nogal parten speelt.
Het enige wat hij nog niet door heeft, is dat ik volgend jaar misschien wel te weinig werk. Drie keer raden wie dán de rekening van het etentje mag betalen.