blad nr 1
1-1-2023
auteur M. Dubbelman
Column

In de middag was mijn juf mijn moeder

Al een paar jaar zweefde in iedere zomervakantie mijn vinger boven de aanmeldknop van de pabo. Maar ik klikte niet: ‘de kinderen te jong’, ‘nu al te weinig uren in een dag’ en ‘waar begin je aan?’. Ik had toch leuk werk als freelancejournalist? Waarom alles overhoophalen voor een vage droom? En toen kwam corona.
Ineens waren we alle zes thuis. Omdat ik de flexibele zzp’er-met—aanzienlijk-minder-werk was, werd ik de ‘juf’ thuis. De oudste twee kregen al snel hele dagen online les van hun middelbare scholen, maar de jongste twee (toen groep 8 en 5) niet.
Samen met mijn kinderen richtten we twee klaslokalen in ons huis in. Het mijne was in de eetkamer. Die van de kinderen in een enorme kartonnen corona-aankoopdoos in de woonkamer. Hier vonden de lessen in technisch lezen plaats. Ze bleven er soms ook slapen ’s nachts.
Ook maakte ik een rooster met energizers, pauzetijden en binnen- en buitengymlessen. Misschien had ik als een van de weinige ouders in Nederland weinig stress van thuisonderwijs. Ik had er zelfs plezier in.
Mijn grootste irritatie waren de 88 wachtwoorden, die ik nergens in de tientallen mailtjes kon terugvinden voor spellingoefenen.nl, onlineklas.nl, Social Schools, Nieuwsbegrip, Google Classroom, Snappet enzovoorts. De thuisschool bood structuur en daarmee rust in rare tijden.
Het bracht ook een hoop mooie herinneringen terug aan mijn eigen jeugd op het Griekse eiland Kreta. Daar genoot ik begin jaren tachtig drie jaar lang thuisonderwijs van mijn moeder uit dozen van IVIO Wereldonderwijs.
Het internet bestond nog niet. Mijn toetsen gingen per luchtpost naar een juf in Lelystad en kwamen, weken later, nagekeken met een sticker of een stempel weer terug.
Ook mijn moeder had een klaslokaaltje in huis ingericht, waar ik samen met mijn broertje achter een echt schooltafeltje mijn werk deed. De school was altijd om 12.30 uur uit.
Na een boterham gingen we naar het strand, waar mijn moeder mij soms opdroeg de tafels met een stok in het zand te schrijven. Dat weigerde ik, want in de middag was mijn juf mijn moeder en niet andersom.
Terug naar de zomer van 2020, waarin corona mij het zetje gaf, dat tot nu toe iedere zomervakantie had ontbroken. Dat ik graag met kinderen ben, wist ik al. Maar nu wist ik ook dat ik het leuk vond om ze iets te leren. En in het kader van ‘wanneer ga je nou echt iets nuttigs met je leven doen Marieke?’ leek me zo’n essentieel beroep als leerkracht ook wel geschikt.
Wat ik alleen niet had kunnen bevroeden, was dat ook ik al binnen een paar weken thuis met het deksel van mijn keukenpan in de hand thuis online muzieklessen zou volgen.