blad nr 2
1-2-2022
auteur E. Pleij
Column

Cor

Zolang als ik kon heb ik geprobeerd hem te negeren. Niet dat ik ontkende dat hij er was, maar ik moest het vertalen. Alsof het een leerling met enorme gedragsproblemen was. Geen aandacht geven, geen discussies aangaan en niet reageren op geschreeuw. Dan valt de leerling buiten de groep en zal hij er alles aan doen om toch in de groep te worden toegelaten. Dit doet hij door zich aan te passen. Hij zal een mildere variant van zichzelf worden. Een vrij harde techniek, die ik met succes enkele keren heb toegepast. Je gevoel uitschakelen is dan het allerbelangrijkste. Zo benaderde ik Corona alias Cor, een zeer moeilijk opvoedbaar kind, dat onder het mom van passend onderwijs gewoon op de basisschool bij mij in de klas zat of misschien zal blijven zitten.
Ik isoleerde Cor door leerlingen van kop tot kont te desinfecteren, een ijskoud geventileerd lokaal met vrolijkheid te vullen, knuffels met handen in de lucht en ingehouden adem te geven, een streng mondkapjesbeleid op te volgen, een beslagen voorbindkap te dragen wanneer ik mijn rondes door de klas liep en zelfs door de bloedneuzen van mijn dagelijkse zelftesten voor lief te nemen. Cor bleek een moeilijk geval, de etter. Nadat ik dacht dat hij zich gewonnen zou geven en niet meer dan een behandelbaar virusje van hem zou overblijven, sloeg hij genadeloos toe. Een week voor de kerstvakantie moesten de scholen dicht van de regering. Het kerstdiner werd kerstontbijt. Ook dit konden onze school en ik aan. Nieuwe afspraken werden er met Cor gemaakt in mijn hoofd. Houd je rustig, deze week volhouden, geen besmettingen. Cor was keihard en luisterde niet naar regels of naar zijn ouders. Op maandag voor de verplichte sluiting was daar het eerste coronageval weer, op dinsdag nummer twee en drie. Ook de GGD ging zich met Cor bemoeien. In eerste instantie moesten we volhouden, nog geen klas naar huis, misschien alleen een groepje. Cor had huisgehouden in drie groepjes. Op dinsdagavond was daar besmetting nummer vier. Klas blijft thuis tot na de kerstvakantie. Handelen moest ik: werkboekjes maken, kerstontbijt online regelen en schoolspullen laten ophalen. Inmiddels zaten we op negen besmettingen.
Mijn gevoel stond nog uitgeschakeld tot woensdagochtend. Op het schoolplein stond Felicia met haar rugtas, scheef mondkapje en vrolijke pretogen te wachten op de plek van de vaste rij. Alle berichten van school waren ook nu langs het gezin heengegaan. Enorme brokken wegslikkend stuurde ik haar naar huis. In de teamkamer vervloekte ik Cor en stampte langs alle lokalen, waaruit vrolijk kerstgezang klonk, door naar mijn eenzame lokaal. Hysterisch jankend terwijl ik de kerstboom omver schopte, gaf ik daar eindelijk toe: ‘Cor, ik moet je doorverwijzen, ik kan je niet aan.’

{streamer}
Ik isoleerde Cor door leerlingen van kop tot kont te desinfecteren