blad nr 2
1-2-2022
auteur J. Bos
Column

Aandacht

We zijn ondertussen alweer een maand verder, dus je zou het bijna vergeten. Maar met het nieuwe jaar kwamen ook de goede voornemens. Die zijn hier doorgaans meer van existentiële dan van praktische aard. Dat geeft net dat beetje extra speelruimte. Dry January maakte nooit bijzonder veel kans om op de shortlist te belanden. Een positieve zelftest op de eerste dag van januari rekende definitief af met enige illusie het deze maand droog te houden. Wij trapten het jaar af met een stapelquarantaine van drie besmettingen op een huishouden van vier. En de bijbehorende troostwijntjes om nog enig perspectief te bieden in de eerste weken van weer een ongewis jaar. De toon was gezet.
Het was juist die toon waar ik zo graag vanaf wilde dit nieuwe jaar. En dan heb ik het niet over de wijn, maar over perspectief. Het gebrek daaraan dan. Voor mij als docent, maar vooral voor mijn studenten die ik nu eindelijk eens een beetje lucht gunde. Een beetje ruimte om buiten te spelen in de wereld. Om in de klas te klooien samen. Om na de lessen te blijven hangen op school of in de kroeg. Om stage te lopen op een redactie in plaats vanachter een laptop op een klein studentenkamertje. Om simpelweg student te zijn.
Vanaf de tweede dag van het jaar ontving ik weer mailtjes van mijn studenten. Met beste wensen en praktische vragen. Maar ook een verzoek van een meisje dat me graag op korte termijn zou spreken omdat ze niet meer wist hoe ze het allemaal voor elkaar moest krijgen met school. Reden tot zorg? Juist niet. Want haar situatie is dan wel exemplarisch, haar attitude is de uitzondering. De studenten waar het echt niet goed mee gaat, trekken namelijk niet aan de bel, die zakken stilletjes weg in een moeras van gelatenheid en gaan koppie onder. Die berichten in de krant dat steeds meer studenten met psychische klachten kampen? Allemaal waar. En helaas slechts het topje van de ijsberg.
Terug naar die goede voornemens. Het mijne was om dit jaar de dingen met meer aandacht te doen. En dan heb ik het niet over mindful mijn veters strikken. Ik vind vooral dat mijn kinderen meer verdienen dan een multi-taskende, thuiswerkende vader. Puntje van aandacht. Naast mijn eigen kinderen, gaat het ook om andermans kinderen die aan mijn zorg zijn toevertrouwd. Meer dan ooit voel ik me verantwoordelijk voor de twintigers in mijn klaslokaal. Of eigenlijk vooral voor de twintigers die ik niet in mijn lokaal heb. Mijn goede voornemen is om aandacht te hebben voor al die stillen. Al die studenten die er niet zijn. En ik hoop dat mijn collega’s hetzelfde doen. Vooral op de momenten dat de goede voornemens sleets zijn geraakt. Ze hebben ons nodig, niet alleen in januari.
{streamer}
Studenten waar het echt niet goed mee gaat, trekken niet aan de bel

JOOST BOS IS HBO-DOCENT AAN DE SCHOOL VOOR DE JOURNALISTIEK