blad nr 1
1-1-2022
auteur E. Pleij
Column

Schoonmaakster

Het is maandag half zes. Mijn werkdag zit erop, maar ik zit nog achter mijn bureau. Zoals zo velen, verspreid over heel Nederland, misschien wel over de hele wereld. Zijn ze allemaal ontevreden over wat ze die dag gedaan hebben? Hadden ze harder moeten werken? Of zijn er ook een paar tevreden en gingen die zingend naar huis? Wat zou ik dat gevoel graag willen hebben. Ik zou verlost willen zijn van het nooit genoeg-gevoel en willen nagenieten van weer een mooie dag in het onderwijs. Het begint te schemeren. Er is niets zo triest als een leeg schoolgebouw zonder kinderen. Geheel in gedachten verzeild, schrik ik wakker van een soort gerochel. In de deuropening staat een vrouw met wilde witte lange haren. Ze draagt een wit hemdje zonder bh met flink decolleté en staat licht gebogen terwijl ze leunt op haar bezem… “Niet schrikken, ik ben Gerrie, de schoonmaakster”, zegt ze met een plat zangerig accent. Gerrie komt dichterbij. Haar borsten kaatsen van links naar rechts over haar buik, bij sommige stappen komt er één onder het hemdje uitpiepen. Haar haren bewegen als spinrag in de wind. “Ik ben Eefje”, weet ik uit te brengen. De volgende vijftien minuten zijn voor Gerrie, die praat over haar passie: schoonmaken. Ze houdt van haar werk. “Ik heb altijd al met kinderen willen werken”, zegt ze enthousiast. “Na een dag werken ga ik moe maar voldaan naar huis”, kakelt ze verder. “Maar als je de volgende dag niet af hebt wat je af moet hebben, ben je dan nog steeds voldaan”, vraag ik. “Tuurlijk, want dan kijk ik wat ik die dag gedaan heb. Wat denk je dat God zei na de eerste dag toen hij de wereld schiep? Nou het is niet af, laat maar zitten? Nee, morgen ben ik nog beter en wijzer. Laat maar gaan al die zorgen, al die strakke banden.” Ik trek mijn jas aan. “Meissie, ik ga weer verder en Gods wonder mooier maken.” Dan zet ze de stofzuiger aan, die op een bezem lijkt, waar ze eigenlijk op weg moet vliegen. De daaropvolgende weken zie ik Gerrie soms voor het naar huis gaan. Nog steeds maakt ze schoon als een bezetene, hangen de jongens er ontspannen bij en zingt ze als een krolse kat.
“Er komt een andere schoonmaker, Gerrie is plotseling gestopt”, zegt de interne begeleidster op een dag. Droevig ga ik die dag naar huis. Een aantal weken later rond vijf uur pak ik mijn schooltas in. Heel zachtjes neurie ik, zelfs mijn heupen wiegen mee. Als ik bijna bij de deur ben, loop ik terug en gris mijn rode bh uit mijn bureaula. Bedankt, Gerrie!