- blad nr 1
- 1-1-2022
- auteur R. Wisman
- Flashback
‘Alles wat je een 4-jarige zou toewensen’
“Mijn vader werkte bij Shell en mijn jeugd bracht ik op verschillende scholen in het buitenland door: Soedan, Borneo en in Nederland ging ik naar een kostschool. Leerkrachten waren voorbijgangers. Vriendjes en vriendinnetjes schreven in je poëziealbum, daarna zag je ze meestal nooit meer. Voor mezelf vond ik het prima om dan weer hier en dan weer daar te wonen. Je weet niet beter. Voor onze eigen kinderen kozen mijn man en ik voor een vaste thuisbasis in Amsterdam Oud-Zuid vanaf hun geboorte. Een openbare school - relatief ‘wit’, maar diverser dan niet-openbare scholen met een sterk lerarenteam met weinig verloop. Juffrouw Danielle Honselaar was de eerste juf die ik als moeder leerde kennen. Ze was geboren in een communistisch nest en had hiervoor in Amsterdamse volksbuurten gewerkt. Een contrast met de welvarende kinderen van de soms veeleisende ouders in Oud-Zuid. Haar streven was om alle kinderen gelijk te behandelen en daar slaagde ze in. Je had als ouder niet de indruk dat ze lievelingetjes had. Juf Honselaar had bovendien aandacht voor het hele kind en niet enkel de cognitieve prestaties. Ze zag wat een kind nodig had en speelde daarop in. Moeilijke onderwerpen ging ze niet uit de weg.
Voor iedere jarige in de klas knutselde ze een fantastische feesthoed vol glitters en toestanden, ook paste ze volop rituelen toe en bedacht ze allerlei projecten zoals bijvoorbeeld een winkeltje in de klas waar je echt wat kon kopen, zoals eten en drinken. Ze was bovendien nuchter, had rust en aandacht voor kinderen en liet zich niet afleiden door de mening van ouders.
Na de geboorte van onze oudste dochter kregen we een tweeling. Ik wilde dat de kinderen allebei les kregen van juf Danielle, maar niet dat ze bij elkaar in de klas zouden komen, dus moest ik kiezen: wie mag er bij Danielle in de klas?
Bij juf Danielle kwamen alle dimensies aan bod en ze was ontzettend vernieuwend. In 1996 deed zij bijvoorbeeld al meditatieve luisteroefeningen met de kinderen. Iedereen moest dan even de ogen dicht doen om zich op de muziek te concentreren. Dan kwam er weer rust. Knutselen, spelen, muziek. Ze was gewoon alles wat je een kind van vier toe zou wensen. Ik had zelf ook wel zo’n juf gewild. Dankzij haar ben ik het vak van leraar enorm gaan waarderen.”
{kader}
Danielle Honselaar (69) zat 43 jaar in het onderwijs. Op de Nicolaas Maasschool in Amsterdam werkte zij vooral in de kleutergroepen vanaf 1988 tot 2016.
“Het docentschap is een vak dat je leert door meters te maken. Het open spreken over moeilijke thema’s met kinderen hoort naar mijn idee bij de maatschappelijke verantwoordelijkheid die met het vak gepaard gaat. Je neemt een deel van de opvoeding over. Gelijkwaardigheid vond ik belangrijk en dat je kinderen neemt zoals ze zijn.”