blad nr 7
1-7-2021
auteur L. Rötgers
Column

Toets-tropenrooster

Er bestaan geen foto’s zonder stropdas van mijn grootvader Wim (1911–1993). Zelfs op de camping in de bloedhitte droeg hij er eentje. Dergelijke rare gewoontes worden meestal van vader op zoon doorgegeven en ik voel me eerlijk gezegd ook het meest comfortabel in een kostuum met een overhemd en een das. Anno 2021 word je toch wel erg vreemd aangekeken als je daarmee op school verschijnt, dus heb ik mijn werkoutfit gemoderniseerd naar een net overhemd met lange mouwen en een pantalon.
In het schoolgebouw waar ik werk zit geen klimaatsysteem. Wel zijn er in de lokalen airconditioners opgehangen, maar door de corona mogen die niet aan. Ventileren is het devies, dus moeten de ramen open. Er zijn echter ook lokalen waar helemaal geen raam open kan.
Tijdens de toetsweek was het eindelijk zomer geworden. Aan het einde van de middag zat ik in een lokaal met een groep leerlingen. De toets was erg ingewikkeld en door de temperatuur in het lokaal surveilleerde ik moeilijk kijkende tomaten, die langzaam aan hun eigen crematie waren begonnen.
Ik vroeg me af wat ik moest doen. De temperatuur waarop de hersenen optimaal functioneren ligt vrij laag, zo rond de vijftien graden. In het lokaal was het bijna veertig graden. De uitkomst van de toets zou negatief worden beïnvloed door deze matige omstandigheden en een leerling moet natuurlijk wel in staat worden gesteld om goed te presteren. Ik besloot daarop de frituurtoets af te breken, wat in eerste instantie maar matig werd ontvangen door de betreffende vakdocent.
We zochten gezamenlijk een nieuw toetsmoment en stelden vast dat de toets-roostering voortaan in nauwe samenspraak met een meteoroloog zou moeten worden gemaakt, maar dat bleek volgens mijn manager te duur. Een collega opperde een toets-tropenrooster en dat bleek de oplossing. ’s Ochtends vroeg beginnen en op tijd naar huis voordat de echte hitte begint. De meeste problemen zijn simpel oplosbaar, als je er even samen over nadenkt.
Aan het einde van de middag liep ik verhit door het gebouw. Het zweet liep in straaltjes langs mijn hoofd en mijn rug. ‘Man, klééd je dan toch ook niet zo warm’ riep een zwaarlijvige collega uit. Zelf was hij gehuld in een mouwloos hemd en een korte broek van rekbare stof, waardoor hij een angstvallige gelijkenis vertoonde met Onslow uit de BBC-serie Keeping Up Appearances.
De volgende dag heb ik het geprobeerd. Ik gaf les in een poloshirt en een korte broek, naar goed kakkersgebruik met vouw en zoom. Maar ik voelde me toch naakt.

{streamer}
De meeste problemen zijn simpel oplosbaar, als je er samen over nadenkt