blad nr 7
1-7-2021
auteur J. Bos
Column

Coachen

Mijn beste vriendin vertelde me vandaag plompverloren dat ik de laatste tijd nogal veel plezier lijk te hebben in mijn werk op de hogeschool. We dronken koffie op een zonnig terras terwijl de rest van de wereld zich langs ons naar kantoor spoedde. Ik knipperde met mijn ogen, fronste, keek naar een langs racende bakfiets en moest bekennen dat ze gelijk had. Niet dat het me verbaasde, ik had het me gewoon nog niet gerealiseerd. Zij al wel. Zo gaat dat met echt goede vrienden.
Voordat ik hier de indruk wek mijn werk doorgaans vervelend te vinden; dat is dus niet zo. Er valt genoeg te mopperen over de achterkant van het onderwijs en het blauw van een grote organisatie. Maar zet een clubje studenten voor mijn neus en ik krijg energie. Mijn eerste reactie was dan ook dat het precies daarin zat: Ik had weer studenten in mijn klas zitten. Volgens haar was er wat anders aan de hand.
“Ik heb het idee dat jij de afgelopen maanden helemaal geen les meer geeft.” Die moest ik toch even laten bezinken. Geen les? Het klopt dat mijn rooster nogal leeg is en dat me dat enorm bevalt. Zo zeer zelfs dat ik ook volgend jaar een dag ouderschapsverlof opneem. Maar dat bedoelde ze niet. “Jij geeft geen les meer,” verduidelijkte ze. “Je bent aan het coachen.” Kijk, die kon ik beter plaatsen.
Coachend lesgeven. Het is een buzzword geworden in onderwijsland. Maar waar de meeste buzzwords en hypes vaak al snel plakkerig worden of sleets raken, is dit er een waar ik me helemaal in kan vinden. Leerteams? Kom maar op! Peer feedback? Helemaal voor. Als het verplichte online onderwijs van het afgelopen jaar me iets geleerd heeft, is het dat studenten veel meer kunnen dan ze zelf denken. Zeker als ze het samen doen en ik af en toe even luister, een vraag stel of ze - al naar gelang de situatie - een schouderklopje of een duw geef. Studenten, het zijn net mensen.
Ik heb de boeken er op nageslagen en zag dat ‘de docent als coach’ een van de uitgangspunten van mijn opleiding is. Dat komt goed uit. Van studenten word ik blij, maar lesgeven voelt soms toch een beetje als werk. En coachen? Dat zou ik de hele dag wel kunnen doen. Bovendien deed ik dat altijd al bij mijn onderwijs. Zo zie je maar: meestal moet je je aanpassen om je werk goed te doen. En heel soms past je werk zich aan jou aan.
De koffie was op. We kusten elkaar gedag en sprongen op onze fietsen. Op naar onze werkzame levens. Mijn eerste agendapunt? Een bijeenkomst met een groepje afstudeerders. Ik ben hun coach.

{streamer}
Van studenten word ik blij, maar lesgeven voelt soms een beetje als werk